Kirkjuritið - 01.07.1957, Blaðsíða 39

PISTLAR
325
uðu landi og þjóð frá voða. Þrátt fyrir allt hygg ég, að þessi
löngun blundi í brjóstum flestra landsmanna, að unnt væri að
vekja með þeim einn hug og láta þá alla taka á í einu, ef þeir
vissu að land og þjóð lægi lífið við. Við stærum okkur einróma
af forfeðrunum á fyrstu frægðaröldunum. Við dáum öll þolgæði
þeirra, er.á harðindaárunum lifðu eins og fjalldrapi undir snjó.
Við viðurkennum skuld okkar við fortíðina. Og mundi nokkur
í alvöru vilja ríða niðjunum þann ólánshnút, sem þeir gætu
ekki leyst? Eða kysum við að verða sú kynslóð, er fékk frels-
ið til þess eins að glata því? Ekki held ég það, þótt stundum
kunni að sýnast sem okkur fari líkt í þjóðmálunum og skessun-
um, sem í þjóðsögunum köstuðu fjöregginu á milli sín og lá
samt líf þeirra við, að það glopraðist ekki úr höndum þeirra.
Mér finnst við eiga fegursta og sannasta þjóðsönginn. Og
að hann hæfi landi og þjóð, því að landið er svo fagurt, en við
getum ekki lifað í því nema í skjóli Drottins. Prestur orti þann
söng, og kirkjunnar menn hafa verið þjóðhollir fram á þenn-
an dag. Það er hreinn og klár kristindómur. Brennheitari ætt-
jarðarást verður vart fundin en í þessum alkunnu orðum Jesú
Krists: „Jerúsalem, Jerúsalem ... hversu oft hefi ég viljað sam-
an safna börnum þínum, eins og þegar hæna safnar ungum
smum undir vængi sér ...“ Á sólmánuði er ég líka bjartsýnn
á framtíð þjóðarinnar. Okkur hefir aldrei liðið betur í efnalegu
tilliti, og okkur dreymir um enn fegurri framtíð. Og viljum
tyðja henni braut. Og það er ekki áhlaupið, heldur trúmennsk-
an sem gildir.
Friðhelgi.
Einn dagur vikunnar á flest nöfn. Sunnudagur, drottins-
dagur, helgidagur, hvíldardagur. Einu mætti bæta við, því sem
nú er ríkast í huga í sambandi við hann: Skemmtidagur. Allar
þessar nafngiftir eiga sína sögu og helgast af einhverju sér-
stöku. Ég veit ekki að vísu um upprunalegu orsök þess, að
dagurinn var kenndur við sólina, en enginn vikudagurinn fékk
fallegra nafn. Hitt er okkur öllum ljóst, að þjóðirnar hafa frá