Kirkjuritið - 01.12.1961, Síða 20

450
KIRKJURITIÐ
Heyrðu Pétur, sagði liinn, liérna er króna. Þú getur alltaf
liorgað mér liana, þegar þú færð vinnu.
Þakka þér fvrir, nei, sagði Pétur.
Ég gekk á eftir hoiuun, átti sömu leið að fara.
í Austurstræti kom lítil stúlka hlaupandi til niín og rétti að
mér nokkur ólirein mynflabréfspjöhl.
Viltu kaupa póstkort?
Nei.
Stúlkan var í þunnum léreftskjól, rifnum og óhreinum, sem
náði henni niður að hnjám, þá tókn við gölugir sokkar. Hendur
og úlnliðir stóðu hláir og þrútnir frani úr ermunum. Andlitið
fölt og kinnfiskasogið, augun stór og mæðuleg.
Góði maður, kauptu af mér eitt kort!
Ég skil nú ekki í harðneskju minni þá, en þessi stúlka varð
alltaf á leið minni urn miðbæinn, með sín óhreinu mynda-
spjöld. Oft liafði ég gefið henni aura og var það ekki þakkar-
vert, en nú var ég ergilegur og nennti ekki að taka upp hiuld-
una í kuldanum.
Nei, ég kaupi það ekki. —
Þá tók ég eftir því að ungi inaðurinn með tuttugu og fimm
eyringinn hafð’i snúið sér við og horfði á mig og litlu stúlkuna.
Augu mín og lians mættust snöggvast og ég man ennþá vel
liatrið og fyrirlitninguna í augum lians. Hann har liöfuðið
liátt, þessi ungi verkainaður, og augun voru gáfuleg og hörð.
Hér var áreiðanlega enginn meðalmaður.
Eg yppti öxlum og gekk áfram.
Þá var það að ungi maðurinn gerði það. sem ég hef oft
hugsað um síðan, smáatvik, sem í rauninni var svo stórt, að
það getur aldrei gleymst.
Hann gekk til litlu stúlkunnar og gaf henni aurana sína,
]iessa tuttugu og finnn aura.
Hungraður maður, sem ekki hafði fengið mat þann dag og
hver veit hvað lengi hafði sollið hálfu og heilu liungri, gaf
þessum kalda, litla fátæklingi aleigu sína í lausum aurum.
Hver veit, liversu mikið liann liafði hlakkað til mjólkursopans
og snúðsins, sem liann nú varð að vera án, fvrst um sinn, að
minnsta kosti.
Ég bar kjör okkar og ástæður saman. Aldrei á ævi minni
hef ég fundið eins sárt til þess hvað ég var miskunnarlaus,