Framtíðin - 01.05.1909, Blaðsíða 13

F R A M T 1 Ð I N
45
jafn hjartanlega; — til þess a'ð fá að sjá
sýnishorn af því, er meir en tilvinnandi að
neita sér um margan nætur svefn. I>aö
fundum við að minsta kosti greinilega,
þegar við gengum heim um nóttina.
Jeg hef sagt frá nótt í Lundúnum. Jeg
ætti einnig, já, og á einnig að segja frá
öðrum bágstöddum hóp í öðrum borgar-
hluta. Það var kí. 8 á sunnudagsmorgun.
Þá átti að útbýta gefins morgunverði.
Það var nærri búið að borða, þegar við
komum. Þeir höfðu fengið tevatn og
brauð. Salurinn var troðfullur, yfir 503
manns, var sagt.
Jeg sat og horfði á þessi fclu horuðu
andlit, undarlegu andlit og hugsaði m:ð
mér: Hver œtli geti hrœrt þessi hjörtuf
Þegar máltíðin var búin, átti að halda
guðsþjónustu.
Framan af samkomunni voru margir
hálfsofandi. Það var ekki furða, því þeir
höfðu legið úti alla nóttina. En söngur-
inn hafði áhrif á þá, smátt og smátt, cg
sömuleiðis ræðan sem var hressandi og
kröftug. Maðurinn, sem stjórnaði sam-
komunni, var vel vaxinn starfi sín'i.
Hann lagði út af orðunum: “Syndir mia-
ar hafa hertekið mig.......þær eru fleiri
en hárin á höfði mér”. Hann reyndi að
ná í leifarnar af sómatilfinningu þeirri.
Hann sagði: “Enn er möguleiki til þess
að byrja nýtt líf, enn segjum við: i dag ‘
og svo benti hann á nokkra unga, vel
klædda menn, sem sátu nálægt pallinuni.
Hann sagði, að þeir hefðu verið í sömu
eymdarsporum fyrir 3 vikum, en guð heföi
fundið þá. “Hver yðar vill nú byrja nýtt
líf?”
Jeg sat og horfði yfir hópinn. Ætli
nokkur þeirra vildi snúa við og ganga
betri brautir? Það var orðið svo kyrt og
rótt. Svo reis einn úr sæti sinu, og beygði
kné sín í bæn — ef til vill í fyrsta skifti
a æfinni — og svo kom annar og si
þriðji, og sjá, bráðum var þar stðr hópu",
sem kraup fyrir augliti guðs. Það var
dýrðleg sjón. Förunautur minn var stór
°g sterkur maður, en tárin streymdu úr
augum hans. Svo voru hinir beðnir um
að fara, og þeir fóru allir, þeir, sem létu
tækifærið ónotað. Það var sárt að sjá þá
fara. En af rúmum 500 urðu 40 eftir, og
það var mikið. Þegar þe'r stóíu upp frá
bæninn1, var eins og þeir heíðu öðlast
eitthvað nýtt. — Einkum var það auðsáð
á einum þeirra, ungum pilti, 16—17 ára.
Jeg hafði veittt honum eftirtekt áður, og
þá var andlitið á ho.num, eins og það væri
höggið úr steini, en nú — því verður ekki
lýst.
Jeg er alveg viss um, að guð getur snert
svo mannssálina á einu augabragði, að á-
hrif þess vari um tíma og eiltíö. Það
hafði hann nú gert sannarlega af ó-
endanlegri náð sinni. Jeg get aldrei
gleymt sálminum, sem sunginn var, rneðan
þeir krupu biðjandi: “Tak ntig sem jeg
er”. Og það var eins og við heyrðum óm
af hinum rnikla lofsöng á himnum.
Svo skulum við yfirgefa bænahúsið; viö
hugsuðum öll, þegar við fórum: “Hér
býr guð”.
Eftir “Bjarma”.
HvaÖ vekur mesta eftirtekt.
Ekki ávalt hið besta, né hið fegursta, né
það, sem mest er í varið, heldur hið ó-
vanalega, frábrugðna, og það, sem kitlar
og æsir tilfinningar, og hið dutlungafulla.
Maöur, sem gengur á stræti og að engu
leyti er frábrugðinn öðrum, vekur enga
eftirtekt. En niaður, sem frábrugðinn er
að búningi, vekur óðar eftirtekt. Það er
ekki maðurinn, heldur búningurinn, sem
horft er á og hugsað um.
Ef maður gerir eitthvað fyrir sér, þá
vekur það eftirtekt, en alls enga, ef hann
lifir eins og heiðarlegur maður.
Ef slys verður, t. d. hús brennur, þá
vekur það eftirtekt, en alls enga að það
brennur ekki. Það er eins og einn hefur
sagt: “Gufuvagninn, sem fer út af braut-
inni, vekur mikla eftirtekt; en ekki vaga-
inn, sem er á brautinni og dregur. Og þó
er hann miklu gagnlegri."
Eins er með marga menn, að þeir fara
fyrst þá að vekja almenna eftirtekt á sér,
ef þeir víkja út frá vegi þeim, sem þeir
hafa gengið á, — ef þeir breyta trú sinnf