Framtíðin - 01.01.1910, Síða 2

1G2
FBAMTÍ ÐIN.
ekkert hugsa'Ö um. þaÖ. Jeg liefði
lialdið, að þetta kæmi málinu ekk-
«rt við. Fólk hugsar ekki þannig,
þegar um viðskiftamál og þesskon-
ar er að ræða. í öllum viðskiftum
þarf maður að vera liygginn og
séður verslunarmaður, ef á að vera
hægt að græða. Þetta, sem þú
varst að tala um, kemur andlegu
málunum við. Það má ekki blanda
andlegum og veraldlegum inálum
saman. Ef það væri gert, færi alt
viðslciftalíf á. liöfuðið.”
Ekki held jeg nú það. En jeg
held það yrði öðru vísi — miklu
meira. En urn gróða-hugsun þína
er það að segja, að sjálfselskan
virðist vera þar efst á baugi og
mikilmenskan. Þú vilt græða fé,
til ]iess að verða þyngri á metun-
um í áliti manna, 'eihs 'og' þ'ú kómst
að orði. En hvað mikils virði er
það í rauninni ? Er það gúllið, séin
gerir manninn í sannleika þungan?
Manstu ekki orðið: Hva.ð gagnar
það manninum, þótt liann eignað-
ist allan lieiminn, ef liann biði tjón
á sálu sinni ? — Enginn er kominn
til þess að lirekja það. Og enginn
vex upp úr því. Það er nú og verð-
ur eins satt eins og þegar dróttinn
vor talaði það.
“ Já, jeg býst við því, að þetta jáe
satt. Og jeg býst raunar við því,
að það væri betra svona yfirleitt,
ef menn hefðu liann með sér í
fleiru en alment gerist og létu liann
eins og Hta á málin með sér; en
sarnt finst mér ]iú fara nokkuð
langt.’’
Ekki kemur það inálinu við, vin-
ur minn! livort jeg fer of langt eða
of skamt, heldur það, livað h a n n
fer langt. Grallinn stóri er, að okk
ur mönnunum hættir svo mjög við
að fara eftir því, sem flestu íolld
sýnist, eða því, sem sumum inikl-
um mönnum s^'nist, eða þá því, sem
manni sjálfum finst, í stað þess að
bera lilutina eins og undir hann,
drottin vorn, Jesúm. Það, sem okk
ur ríðiir á, er að komast að sjónar-
sviði hans og Hta á hlutina út frá
því.— En jeg er kominn út frá efn-
inu. Jeg ætlaði, í sambandi við
þetta samtal um gróða, a'ð minnast
á eitt, sem gagnlegt er fyrir okkur
að liugsa um í byrjun ársins. Jeg
ætlaði að minnast á eina gróða-
grein.
“Nú, það er gaman að lieyra.
En hvað áttu við?”
Jeg á við eign. sem við getum
grætt á. Það kalla jeg gróða-eign.
Og þessi eign, sem jeg er að hugsa
um, ér fyrirtak og’' arðberandi
mjög, ef við 'kunnúm rétt að fara
með liana. Og svo er eitt gott við
lmria, að 'hún er ekki að eins í liönd-
rim fárra, heldur í liöndum allra
jafnt, og liafa allir tækifæri til þess
að græða á lienni ]ió margir fari
því raiður illa með hana.
“Mér er forvitni á að vita, hver
liún ér. ’ ’
Gróðaeignin, sem jeg á við, er
tíminn, einkanlega þó árið, sem
nýbýrjað er.
“Einmitt það! Svo það er þá
nokkurs konar áramóta liugvekja,
sem ])ú ætiar að flytja?”
Það stendur g litlu um nafnið,
góði minn! Málið sjálft er meira
virði. — Árið er eign okkar allra,
þótt okkur sé ókunnugt um það,
livort við eignumst það alt. Og
það á að vera okkar gróðaeign.
Það er nauðsynlegt fyrir okkur, að
finna sem bezt til þes,s. ,
álargur leggur fé í gróða-fyrir-