Framtíðin - 01.01.1910, Qupperneq 10

170
FRAMTIÐIN.
En pilturinn svara'Si engu. Stúikan
sneri sér viS og gekk inn í skóginn.
FiskimaSurinn starSi hljóSur og þung-
þúinn á titrandi færisstrenginn. Hann
risti meS hnífnum á kviSinn á stórri geddu,
sein hann hafSi veitt, og brá um leiS illúð-
legum glampa fyrir i augum hans.
Hann sat lengi viS vatniS. RoSa sló um
fjallstindana og eikurnar vörpuSu risa-
vöxnum skuggum á vatnsflötina. SkaSi
einn flaug nærri. Hann hló eins og hon-
um var tamt, og kvað:
“Kápan mín er hvít og svört,
kolugur sveinn og mærin björt.
SprundiS faSmar sveinninn sá,
svört er af kossi meyjar brá.”
SkaSinn hló hátt og flaug inn í myrkan
skógiml; en fiskimaöurinn tók saman veið-
arfæri sín i þungu skapi, og hélt burt frá
vatninu.
* * *
Vikur voru liSnar hjá. Aftur sat Hin-
rik við SkógarvatniS, en hann var ekki aS
fiska: Hann studdi hönd undir kinn og
starði út á vatnið. t>aS var ekki sjón aS
sjá ves’ings manninn; roSirin var horfinn
af vöngunum og augnaráSiS var dapur-
legt. MeSan hann starSi þannig niSur í
hyldýpiS, fanst honúm hann aftur sjá
mynd fríSrar konv, sem bandaSi honurii
meS hvítri hendinni.
“Já. þarna niðri færi best um mig;”
hann stundi viS. “Betur að öllu væri
lokiS.”
ITann hrökk upp við lágt fliss og leit
við; en nú var þaö engin ung blómarós,
sem stóð fyrir aftan hann, heldur tannlaus
kerling. Hún bar á handleggnum körfu
fulla af blóörauSuni eitursveppuni.
“Ó, þaS ert þú, gamla Bríet,”
“Já, það er jeg, drengur minrí. Jeg
heyrði í þér andvörpin lengst inn í skóg-
inn. Jeg veit Kka af hverju þú stvnur
eins og lömuö eik. Jeg var við kirkju í
dag og heyrði prestinn lýsa meö ljúfunni
þinni ljóshæröú og honum Hansi frá
Skógarsmiöjú. ; Jeg sá líka bæöi hjóna-
•efnin, og—” '<•
‘Tegiöu, kona!” hreytti hann út úr sér.
“O, sei, sei, engan ofsa, ljúfur. Sættu
þig viS þaö.”
"Ef ein bregst, þá er önnur.”
Pilturinn brá hendinni fyrir augun, og
bandaði konunni burt. En kerling fór
hvergi.
“Þú ert augasteinninn minn, Ijúfur,”
sagöi hún smeöjulega. “Þú hefur fært
mér margan fisk í soðið; og svo man jeg
þér hlýju húfuna úr oturbelgnum, sem þú
gafst mér. Jeg skal hjálpa þér, unginn
minn, jeg skal hjálpa þér.”
Pilutrinn hrökk upp alt í einu. “Gamla
Bríet,” sagöi hann meö skjálfandi rödd.
“Fólkið segir •— —-”
“ Aö jeg sé galdra-norn. — Ó, nei,
aö smýrja eldhús-skörunginn svo aö
hann beri ‘mig út um strompinn og upp í
háa loft, þaö megna eg ekki, en jeg kann
sitt af hverju, ljúfur, sitt af hverju, sem
fáir kurina nema jeg, og ef þú vilt, þá gcri
jeg hvaS jeg get fyrir þig.”
“Geturðu byrlað ástardrykk, Bríet
ganíla ?’’ hvíslaÖi Hinrik.
“Nei, en jeg kann dálítiS annaö. Ef þú
ferö aö mímun ráöum, þá verður hún aldr-
ei konan hans, livaö sem klerkurinn tautar
yfir þeirn, Stra^ eftir veisluna, þegar
hann ætlar aö faöma aö sér nýgifta brúS-
urina, |)á skal húri vinda sig af honum, og
þegar hún leggur hendur úm háls honum,
þá skal hann hrinda henni frá sér. Þetta
get jeg gert, og þaö skal jeg kenna þér.
Og svo veröur hún þín á enclanuin, þegar
þau eru skilin.”
“Láttu mig heyra,” sagði Ilinrik lágt, og
kerling tók aö hvísla í eyru honum:
“Kauptu hengilás úr stáli hjá lásasmiðn-
um, borgaöu það sein upp er sett refja-
Iaust og segöu um leið: ‘í guös nafni.’
Vertu svo viö kirkju brúökaupsdaginn —
taktu nú vel eftir, sriiiúr minn — rétt um
leiö og klerkurinn gefur þau saman fyrir
altarinu, þá skeltu lásnum saman og segðu
lágt: ‘í satans nafni’. FleygStt síöan lásn-
uni í vatniö, og alt mun fara eftir oröum
mínutn. Skilurðu?”
“Jeg skil,” svaraöi pilturinn, óg honum
rann kalt vatn milli skinns og hörunds.