Framtíðin - 01.01.1910, Qupperneq 12

172
FRAMTÍÐIN.
skertur var hann ekki, en kvaldist af sáru
samviskubiti, af því hann fann til þess
me'S hryllingi hve miklu óláni hann heföi
valdiö.
Loksins fór hann í kofann til göntlu
Bríetar, og grátbændi hana aö ónýta gald-
urinn.
Kerling liló. "I>ú ert hjartveikur, son-
ur rninn, en jeg skal hjálpa þer, jeg skal
ónýta galdurinn. Korndu hingaö nteö lás-
inn. Eitt duglegt hamarshögg slegiö í
drottins nafni’, sprengir lásinn og gerir
galdurinn aö engu. Kondu meö lásinn,
gull-unginn ntinn.”
Pilturinn sló sig í enniö meö kreftum
hnefanum, og ruddist út úr kofa kerling-
ar, en hún skríkti illkvittnislega á eftir
honum.
“Komdu meö lásinn!" hljómaði stöðugt
í eyrum hans, er hann ráfaöi frant og aft-
ttr eirðarlaus um skóginn. "Komdu með
lásinn." Hann haföi haft beig af vatninu
og sneitt hjá því síðan óheillaverkiö var
fram.iö. F,n nú hélt hann þangaö.
Kvöklgolan stratik yfirborð vatnsins og
tunglsljósiö titraði á bárunum. Á mosa-
vöxnum steini á vatnsbakkanum sat hvít-
klædd kona. Hár hennar liöaðist í löng-
uni, gullnum lokkunt niður undan blóm-
sveig úr sefi og vatnsliljum, er hún bar á
höföi.
“Kemurðu þá loksins aftur aö vatninu,
mannsbarniö rnitt góöa?” sagöi Úndína
við fiskimanninn; “lcngi, lengi er jeg búin
að bíöa eftir þér, en jeg vissi að þú niynd-
ir koma. Komdtt niður í lystigarðinn minn
°g gleymdu i faðnti mínum mannfólkinu,
sem hefur kvaliö þig og gert rjóöu vang-
ana þina föla. gleymdu jörðinni, himnin-
um og sólskininu." Hún hallaði sér upp
að piltinum og vafði örmunum drifhvitum
um háls honum; en honum var þungt um
andardrátt. “Sjáöu,” sagði hún aftur,
“jeg ber á ntér pantinn, sem þú gafst
mér.” Og hún hóf upp stál-lásinn, sem
hékk i kóralfesti á barmi hennar. “I>ú ert
minn !”
Hann hrifsáði lásinn í snatri. “Fá mér
hann aftur, fá mér hann aftur!” hrópaöi
hann. F,n Úndína hristi höftiðið hlæjandi,
og vafði piítinn fastar að sér. “Komdu,”
hvíslaði liún í eyra honurn.
“Geföu mér lásinn,” sagöi hann grát-
andi, “gefðu mér lásinn, og lofaðu mér aö
fara meö hann. Jeg skal vera fljótur.
Jeg sver það, að jeg skal koma til baka nú
í nótt og dvelja hjá þér um aldur og æfi.
Gefðu mér lásinn.” Úndína tók lásinn af
festinni og sagði; "Jæja, jeg gef þér
pantinn aítur, bara ef þú gefur ntér ann-
an. Geföu mér cinn brúna lokkinn, sem
leikur um enni þér.”
Hinrik tók hnífinn sinn, skar lokk úr
hári sér og rétti Úndinu. Hún íaldi hann i
möttli sinttm og fékk piltinum lásinn.
“Mundu hverjit ])ú lofaöir mér. Jeg held
hárlokknum og jeg held þér á hárlokknum.
Hérna. taktu blæjttna tnina. I’ega'r þú
kemttr til baka, þá veföu blrejunni tim
lendar þér, og stígðu óhræddur niður i
vatniö. I>arna niðri bíð jeg eftir þér,
sveinninn minn sæti, og þar bíða þín fleiri
viltir en ttálarnar á grenitrjánum eða drop-
arnir í vatninu. Komdu fljótt aftur!"
Svo mrelti Úndina og steig niðttr í dimm-
blátt vatnið. F,n áðttr en hún hvarf niöttr
fyrir vatnsflötina leit hún enn eintt sinni
framan í elskhuga sinn og mælti í viðvör-
unarrómi: “Gleymdu ekki blæjunni, ann-
ars er úti um ])ig, og jafnvel jeg gæti ekki
bjargað ]tér frá bráöum dauða. Gleymdu
ekki blæjttnni!”
Aö svo mreltu hvarf hún niðttr í vatniö,
e'n fiskimaðurinn flýtti sér burt með
lásintt.
f Skógarsmiðjunni sat járnsmiöttrinn
ungi í þungtt skapi við aflinn og starði i
kolaglæðurnar. I>á marraði í lutrðarhjör-
timtm og Hinrik gekk inn.
Smiðurinn gaf þessttm næturgesti ilt
attga, og spurði snúðugt hvað hann vildi.
“Jeg ])arf að biðja þig bónar,” sagði
fiskimaðttrinn; “ljáðtt tr-'r .strersta hatnar-
inn þinn allra snöggvast."
Smiðurinn horfði tneð grunsemd á
keppinaut sinn. “Hvað vill þessi vitfirr-
ingur með hamarinn ? Æltlar hann með
eintt hamarshöggi að slá eign sinui á kon-
una, setn hann elskar! En smiðurinn er