Fríkirkjan - 01.04.1902, Blaðsíða 7

55
asnann og síðan á hestinn, heldur en fara öfuga leið. — En
samt er nú heimurinn fullur af æskulausum ungmennum, sem
eru orðnir ofsaddir á lífinu, kraptalausir slóðar bæði til sálar
og líkama og hafa aldrei leikið sér með barnslegri gleði né
starfað með nokkurri alvöru, af þvi að þeir héldu að þá mundi
aldrei vanta nokkuð, úr því að peningjapyngja feðia þeirra
var svo stór.
Fjölda manns meðal „fína fóiksins" er því nær ókunnugt
um barnslega gleði, af því að þeir sóttust eptir alls konar nautn-
um allt of snemma, nautnum, sem vissulega eru ekki hörnum
hentar; en slíkir menn njóta aldrei framar sannrar gleði, af
því að „gleðitaugarnar" eru skemdar. f’essir menn, sem eru
orðnir gamlir fyrir tímann og lamaðir á líkama og sál,
þeir horfa með fyrirlitningarsvip á hendur verkamannsins og
þvottakonunnar, af því að þær eru hrukkóttar og bera þess
glögg merki, að þær hafa ekki „legið í hveiti um dagana*;
þeir þykjast miklir, en gæta þess ekki að heimurinn mundi
standa jafnréttur, þótt allir iðjulausir slæpingar hyrfi einhvern
góðan veðuidag, hversu „státnir og finir" sem þeir eru á göt-
unum; en aptur á móti mundi gangvélaútbúnaður mannkyns-
ins nema staðar, ef enginn vildi verða til að bera á tún, baka
brauð og sóla skó.
Það færi betur, ef vjer gætum komið þvi vel inn hjá
börnunum, að menntunar þótti, og einkum ríkismannarígur,
sé löðrungur á hann, sem gjörðist fátækur vegna vor, til þess
að vér skyldum verða ríkir; — hann, sem aldrei gjörði neinn
greinarmun á fátækum og ríkum, háum og lágum, en spurði
að eins eptir því, hvort menn væru trúir yfir því pundi, sem
þeim hefði verið lánað.
Yér eigum að sýna börnum vorum með dæmi og orðum
Jesú Krists, að það er óendanlega mikið undir því komið, að
vér höfum sífelt hugfast, að gjafir guðs eru lánsfé, sem vér
eigum að gæta með allri trúmennsku, hvort sem þær eru
stórar eða smáar; að vér þurfum sjálfir að verða salt og ljós
og þvi næst starfa sem salt og ljós heimsins. En þá verður
auðsætt, að sá er ekki beztur maður, sem flest fær virðingar-
merkin, heldur sá, sem allra helzt er ómissandi í stöðu sínni
fyrir trúmennsku sína og dugnað, og að strætasópari eða kúa-