Liljan - 01.02.1916, Blaðsíða 5

L I L J A N
11
framtiðinni með hreinu hjarta, íögrum áformum, sem
næturbænin liafði styrkt. Framkoma þeirra var fögur
og blessun fylgdi þeim, þeir voru fúsir til að hjálpa og
kveinuðu ekki, þó við þeim væri stjakað. Um slíka
hetjulund hafið þið líka lesið í okkar eigin sögum.
Eg bendi á þessi dæmi, til þess að þið segið: ^Þessu
vil eg líkjast«. Við ykkur blasir hinn lireini, íslenzki
fáni, liann prédikar fyrir ykkur um hreint hjarta, fagra
framkomu til orða og verka, hugrekki, iðni, fórnfýsi og
hlýðni. Hvað eiga þeir aðL'gera með fána, sem ekki
kunna að hlýða?
En þið eigið að læra að hlýða og æfast í hinu góða,
annars verðið þið aldrei dubbaðir til riddara. Mér þykir
innilega vænt um, að ykkur er leiðbeint af góðum for-
ingja og kennara, mér þykir vænt um, að ykkur er
hjálpað af æskulýð, sem liefir fagurt mark fyrir augum.
Bregðist ekki vonum góðra manna, en verið þakklátir
fyrir góða fræðslu, og leysið hið srnáa af hendi með
trúmennsku, þá getið þið síðar framkvæmt dáðrik verk.
Fánanum á að vera veifað af prúðmennum, minnisl
þess, ungu vinir.
Fáninn prédikar: »Exeelsior« »hærra« .Keppið hærra,
áfram upp fjallshlýðina. »En ei skal æðrast, þótt liggi
leið til fjalla og oss langt finnist upp á sigurtind«.
Hér á landi vantar svo marga sanna lotning og menn
eiga bágt með að beygja sig undir aga. En fáninn vill
ekki blakta yfir lotningarlílilli og agalausri þjóð. En við
ykkur segir fáninn: »Tign bindur. Vandi fylgir veg-
semd hverrk. Hér er vegleg gjöf, en munum eftir því,
að tign bindur.
En hvað getum við, fáir, fálækir og smáir? Við getum
farið til hins máttuga og ríka, við getum beðið Guð að