Kennarinn - 01.04.1899, Qupperneq 11

—99 —
SKÝEINGAR.
Bænin. Iiristur or að tala við l.'erisveinasína ura bæuina. Bænin or viðtal sálar-
innar við guð. Kristur talaðioftvið la-risveinana uin þetta efni. Haun sýndi þeira
fram á, hversu nauðsynleg bænin væri þoim og öllum raönnum. Með dæmi sínu
sýudi liaun þörf bænarinnar og blessan hennar. Hann varsjálfur allra manna bæu-
rækuastur. Hann baðst fyrir bæði opinberlega og einslega. Oft var hann einn ura
nætur á afviknum stöðum á bæn til síns himneska föður. I>egar hann átti í sem
raestu stríði, bað liann sera heitast. og bænin var honum “lykill að drottins náð,” því
englar af himnum komu og styrktu liann. Ilanu hal'ði,skömrau eftir að lærisvein-
arnir gengu houum á hönd, kent þeim að biðja, og nú við burtför sína úr heiminum
talnr hann við þá enn um bænina, svo þeir skuli verða öruggir og staðfastir í bæn-
inni eftir að hann skilurvið )>á.
Bjín f .insfr nakni. Hingað til höfðu lærisveinarnir einkis beðið í jesú nafni.
Þeir höfðu beðið guð að lieyra bænir sínar sökum lians mlskunsemdar, en ekki
fyrir sakir Jesú Krists. En liáðan af eiga bænir þeirra að koma fyrir föðurinn fyr-
ir hinn oina meðalgangara milli guðs og inanna, Jesúm Krist. Þeir eiga að biðja
fyrir sakir lians. sem leið og dó fyrir þá. Þeir eiga að biðja í því nafni, sem géíið
er meðal manna þeitn til sáluhjálpar. Faðirinn mun ei synja þeiin bænlieyrslu, sem
Kristun dó fyrir. Strax og faðirinn heyrir bænina framborna í nafni síns elskulega
sonar, flýtir hann sér að veita bænheyrslu vegna sonarins. Þetta er sú bæn, sem
gildi hefur fyrir guði lia n í Jesú nafni.
En sú stund var enn ekki komin, að lærisveinarnir væru undir |>að búnir að dýrka
guð og tilbiðja í Jesú nafni. Fyrst |>arf að segja þeim uákvæmlega frá föðurnuin.
Fyrst þurt'a þeir að vera fiillkomloga gróðursettir og staðfestir í trúuni á það, að
Jesús sé frá guði kominn, Fyrst þúrfa |>eir fullkomlega að skilja hvers vegna aö
Jesús er “frelsari” og liveruig hann “frelsaði sitt fólk frá þess syndum.” I einu
orði, þeir þurfa fyrat að skilja og ineta, hven mrjna guð hefur hátt upphaflð hann
og gelið hónum tign, sem allri tign er æðri, svo fyrir Jesú nafniskuli öll kné reýgja
sig, og iiver tunga viðurkeuna, að Jesús Kristur er drottinn guði föður til dýrðar.
fEftir krossfeBting.hans og greftrun; rftir upprisu lians og liimnaför; eftir að sann-
leikans andi hafði komiö yflr þá og kent þeim alt um Jesúin; fyrst áþeiin úegi voru
þeir þess umkomnir að biðja til guðs í Jesú nafni og liljóta fullkomna bænhej’rslu.
Og þá var ei lengur naiiðsynlegt að tala við |>ii íorðskviðum, þ. e. með samlíkingar-
fulluin orðatiltækjuin, heldiir lciddi andinn |>á í allan sannleika fullkomimiar opin-
berunar.
Friddu ouds fyiuii .msfi.M KiusT. Kristur sagðist tala þetta svo hans lærisveinar
liefðii frið. llánn liét oss öllurn, sem í heiminuin liöfum ófrið og raætum hörmung-
uin, að gefa oss/i w). Ilörmungarnar eru aldrei svo rniklar, að vér láuin þær ekki
borið.. Heiiimriiin.með allar sínar syudir, girndir, gjálífi, freistingar, sorgir, kvalir,
sjúkdóm og dauða, er sigraður. Þá baráttan steudur sein hæst, getum vér veriö
öruggir. Krlstur, liinii upprieni, dýrðlegi freisari.hefur sigrað heiminn og gelið oss
sigiiriun, Friðut er liaus dýrmæta arfleifð. Allri baráttu er bráðuin lokið. Ilin
sterka trú er alt.sigrandi, “og vor trú liefur sigrað heiminu.” Friður guðs, sem æðri
er öllum skiluingi, heldur vorum hjörtum og hugsunum stöðulega við Jesúm Krist,
svo hjört.u vor skelfast ekki né hræðast, livað, sem fyrir kemur.