Ný kristileg smárit - 01.06.1894, Blaðsíða 5

61
sem er að berjast með 3 heilsulítil börn, ekki má
jeg heldur afskipta hana«.
Skólameistarinn þagnaði og bljes frá sjer. Hante
brosti að sjálfum sjer með vandræðalegum svip og
mælti: »það gengur ekki, það er orðið 4 krónum
of mikið, og þó er einum gleymt enn. Hann Jónatan
minn, uppáhaldið mitt, og eina kennaraefnið, sem
þeir eiga hjerna í sveitinni, hann þarf endilega að
fá krónuna í skólagjaldið núna, annars tekur svíð-
ingurinn hann faðir hans hann úr skólanum og
lætur hann sitja yfir gæsunum sínum. Og þú þyk-
ist vera að kenna börnunum reikning, gamli Frred!e-
feld, það er Ijóta reikningsdæmið hjá þjer þetta.
En jeg get engu sleppt. Úrsúla og ekkjan hans
Seilers og Bartels og Staumann og hinir þurfa
endilega að fá þessa krónu, og kartöfiurnar og
mjölið verð jeg að borga, og á minna get jeg eigi
lifað sjálfur þessa þrjá mánuði. Jeg get engu
sleppt nema það skyldi vera« — og aptur horfði
gamli maðurinn niður á fæturna, og það var reynd-
ar ekki nein lystileg sjón, hvorki að sjá skóna nje
sokkbolina fyrir neðan stuttbuxurnar — »það skyld:!
vera, að jeg kæmist af með gömlu skóna mína og
sokkana tímakorn enn þá«.
Hann sat stundarkorn hugsi, en svo var huútur-
inn leystur, og skólameistarinn hjelt áfram eintali
sínu, í einbeittsum róm: »þrír mánuðir eru ekki
lengi að líða, jeg get sjálfur bætt skóna svolítið og
sokkarnir verða að duga, þótt Ijótir sjeu, þeir
mega þá brosa að þeim. Jeg þarf ekki að vera
að spjátra mig í ellinni. En það er þá bezt að
láta verða af hinu sem fyrst«.