Ný kristileg smárit - 01.06.1894, Blaðsíða 12

68
út af sjúkrahúsi, eða hefðu strokið þaðan. |>að
voru gustukamenn gamla skólameistarans, sem
komu að þakka sendingarnar.
Eriedefeld þaggaði niður í þeim orðastrauminn,
og honum hefði víst tekizt það alveg, hefði ekki
ókunni maðurinn gripið fram í og spurt hann,
hvernig stæði á þessu fólki.
|>að var eins og tekin væri stýfla úr læk. Allir
þurftu að segja ókunna manninum frá blessuðum
skólameistaranum sínum og öllum hans góðverkum
í 40 ár. Enginn var á við hann. jpeir urðu svo
fegnir að fá einhvern til að hlusta á sig, þeim var
svo mikið niðri fyrir. En skólameistarinn vildi
ekki hlusta á þá, hann varð kafrjóður í framan og
niðurlútur og sneyptur eins og hann væri staðinu
að einhverju ódæði, og loksins forðaði hann sjer
undan þeim út í garðinn sinn og settist þar á
bekk, en þeir hjeldu áfram að ljetta hjarta sínu
fyrir aðkomumanninum inni.
Skólameistarinn hafði setið stundarkorn í garð-
inum, þá heyrði hann að sagt vtr út um glugg-
ann: »|>ú góði og trúlyndi þjónn, þú varst trúr
yfir litlu, nú mun jeg setja þig yfir mikið«!|:. Hanu
leit upp forviða og sá ókunna manninn standa í
glugganum og horfa á sig, en fólkið var farið.
Skólameistarinn gekk inn og mætti ókunna mann-
inum í dyrunum, sem kvaddi hann mjög alúðlega,
með þeim orðum :
»Guð hefir sent mig hingað út til yðar í dag og
jeg vona að jeg geti látið þau orð frelsara vors,
sem þjer heyrðuð áðan, koma fram við yður, og:
*) Matth. 25, 23.