Ný kristileg smárit - 01.06.1894, Síða 14

70
aptan á. f>að veit ekki á gott. En verði Guðs
góður vilji á mjer, liver sem hann er«.
Hann opnaði brjefið með óstyrkum höndum og
glýju fyrir augunum. Innan í voru 3 skjöl, hann
tók það sem var hendi næst og gætti þess eigi,
að hin duttu á gólfið, hann las það fljótlega, og
hnje niður í stólinn, fölur sem nár: »]pað var sem
mig grunaði. Jeg er leystur frá kennaraeinbætti
mínu, það er mjög vinsamlega og loflega orðað,
en staða mín er töpuð og starf mitt búið. Og
ekki með einu orði minnzt á eptirlaun. Jeg hefi
þó reynt að vera dyggur þjónn, hjer hefi jeg unn-
ið, sáð og vökvað, og nú er mjer kastað út á klak-
ann«. Svo mælti hinn gamli skólameistari við
sjálfan sig og grjet eins og ungbarn.
»Á hendur fel þú honum« söng skógarþrösturinn.
Hann hafði á meðan á þessu stóð hallað höfðinu
á skakk og einblínt á herra sinn, hann sá að það
var eitthvað um að vera, og vildi leggja orð í
belg, og þá hafði hann ekki annað að bjóða, en
þetta eina lagið sitt sem hann kunni.
»Já, huggaðu mig nú, aumingja lítli þrösturinn
minn«, sagði skólameistarinn. »Jeg á svo bágt
með að taka undir með þjer núna, sem stendur. —
f>ví leggur þú, Drottinn minn, svo þunga mæðu á
þinn aldraða }3jón?«
Gamli maðurinn heyrði ekki að barið var á dyr
og gengið inn. Honum varð því liverft við, er
hann heyrði mælt við sig í kunnugum róm:
»|>ví sæki jeg svona illa að yður. Jeg kem að
samfagna yður«.
Skólameistarinn leit upp og sá þar kominn
dökkklædda manninn, sem fyrir skemmstu hafði
talað við hann sitt ráðgátumál.
Aðkomumanninum varð litið á blöðin á gólf-
inu, og skildi þá hvernig á öllu mundi standa, og
sagði brosandi: »|>að var meira í brjefinu til yð-
ar, herra Eriedefeld, lesið þjer líka það sem þjer
hafið misst á gólfið. Drottinn gefur bæði og tekur«.