Ný kristileg smárit - 01.11.1895, Blaðsíða 10

114
Tiðu að nofca hann í það skipti. Vagn3fcjórinn
hinkraði þó við, og var að svipastjjeptir sveifcar-
tlimnum sínum og lcom þá auga á roakinn mann,
sem sfcóð þar einn eptir með tösku j í hendi og
skimaði ókunnuglega í kring um sig. Jpað var
ekki um það að villast, að þetta var maðurinn,
hann var svo sem ekki fyrirmannalegur; vagn-
stjórinn benti honum að koma cg spurði hvort á
Jand hann ætlaði, og það stóð allt heima.
»Jeg var aðbíða eptir þjer«, sagði vagnstjórinn,
»jeg fjekk hraðskeytið um það rjett í þessu, þú
■getur komizt alla leið með vagninum. Jeg skila
þjer beint til þíns samastaðar, þú getur sefcið
'hjerna við hliðina á mjer«.
»Br vagninn svo fullur að jeg komist þar ekki
fyrir«, sagði ókunni maðurinn, það er*kalt að sitja
úti í þessu veðri«.
»Víst geturðu komizt fyrir ínni í vaguinum«,
sagði vagnstjórinn, en jeg fjekk þetta hraðskeyti
■um þig, og þjer mun vera ætlað sætið uppi, það
er ódýrara, en jeg get reynt hvernig þær taka í
það yngismeyjarnar í vagninum, hvort þær vilja
lofa þjer að vera hjá sjer, og það skal þá ekki
hosta meira«.
Vagnstjórinn stje niður og opnaði vagndyrn-
■ar og fór að þinga við frændkonurnar^ um þetta.
Heyrði gamli maðurinn þá byrsta kvennmanns-
xödd, sem þvertók alveg fyrir það, að fá sveitar-
lim inn til sín, 3voleiðis karli væri fullboðlegt að
sitja uppi á vagninum. Vagnstjórinn reyndi að
túlka máli hans, en röddin varð því espari. þá
heyrði gamli maðurinn aðra kvennmannsrödd miklu