Ný kristileg smárit - 01.11.1895, Blaðsíða 14

118
leið á hitt húsið. »Jeg fer nú að átta mig hjeriia,.
þó að langt sje liðið síðau jeg var hjer seinast og
margthafi breytzt, Héilsið þjer henni móðuryðar
frá mjer, hún kannast líka við mig, þegar hún sjer
mig, og jeg get ekki gjört að því, þó að þjer verðið'
nú fyrir þeirri sorg að vera í frændsemi við sveitar-
lim, en jeg veit að henni Maríu frænku minni
þykir ekkert fyrir því, og þess vegna ætla jeg að
leita mjer hælis á heimili hennar núna um jólin«.
Yngismeyjarnar hlustuðu alveg forviða á þetta
tal en ekki varð það lengra, því nú var komið að'
húsdyrum Maríu og móðir hennar kom út, og
heilsaði dóttur sinni með kossi; síðan virti hún
fyrir sjer ókunna manninn eitt augnablik og fjell
um háls honum. þetta var þá bróðir heunar, sem
verið hafði við námugröpt í fjarlægri heimsálfu í
20 ár og kom nú heim til ættstöðvanna, öllum að
óvörum.
Og Helenu hefði víst ekkert þótt að frænd-
seminni við gamla manninn, því að taskan hans
var mörg þúsund króna virði.
Ánægði drengurinn.
Jón og Pjetur komu hlaupandi fram í dyrnar
að taka á móti pabba sínum, sem kom frá störf-
um sínuin heim til miðdegisverðar, og þegar þeir
voru komnir sinn á hvort hnjeð, þá þurfti hann
endilega að segja þeim einhverja sögu.
»Jæja þá, jeg sá í dag dreng, sem var svo
fjarskalega ánægður, og reynið þið nú að geta upp
hvernig drenguvinn var í hátt«.