Ný kristileg smárit - 01.11.1895, Blaðsíða 5

109
hópana við kornskurð og bindingu. — En hvað er
um að vera? það kemur ókyrrð á hópana. Eólk>
ið hættir að vinna, hnappar sig í samtal og sum-
ir hlaupa fram og aptur um ekrurnar. Börnin sjá
þetta og skilja ekkert í því, þau sjá ekkert ný-
stárlegt hvorki á himni nje jörðu. En þessi ókyrrð
ágjörist, fólkið kastar frá sjer amboðunum og allir
skunda inn til þorpsins. — Leið þeirra lá fram
hjá garði barnanna og þau vildu náttúrlega vita,
hvernig á þessu stæði og spurðu nágrannana sem
fram hjá fóru, en engir höfðu tíma til að svara,
hara heyrðu þau þetta, að það hefði frjetzt að
•spámaðurinn frá Nazaret« væri á leiðinni og;
stefndi til þorp9Íns, það sæist meira að segja til
hans á veginum og allir stefndu í þá átt. Og
höruin heyrðu ýms nöfn á þessum merkilega að-
komumanni. Sumir kölluðu hann »mannsins 8on«'
og aðrir »Messías«. í sömu andránni bar þar og
að einn af öldungum þorpsins, hann nam svolítið
staðar og kallaði svo hátt að heyra mátti inn f
húsin, að nvi ættu allir sjúkir og volaðir að reyna
að sæta færi og verða á vegi þessa mikla læknis,
fyrst hann væri nú kominn til þeirra.
Oamla konan hafði rninnst heyrt af því, sem
fram hafði farið, svo a3 bömin urðu fyrst til a3
segja henni frjettirnar, og var þeirn heldur en ekki
mikið niðri fyrir.
Hún ljet börnin segja sjer greinilega allt sem
þau höfðu sjeð og heyrt, hún fötnaði af geðshrær-
ingu og titraði á beinuuum, og tárin komu fram f
augun. Hún kastaði sjer á knje og baðst fyrir
heitt og innilega og lofaði Guð fyrir sína miklu