Ný kristileg smárit - 01.11.1895, Blaðsíða 8

112
fagur; hann nam staðar fyrir framan þau og sagði
með skærum, og blíðum róm:
»Hvers beiðist þú af mjer«?
»Ó, herra, gef mjer aptur sjón mína«. Hún
talaði orðin svo !ágt, að hann einn gat heyrt þau.
•Verði þjer að ósk þinni«, mælti nann.
Gamla konan fórnaði upp höndunum og hróp-
aði: »Guðminn, Guðminn!—jeg sje, jeg sje!—Bless-
að sje Drottins nafn«.
Og hún fjell á knje og greip höndum um
kyrtilskaut hins mikla spámanns, um leið og hann
vjek frá henni, og andvarpaði:
»Jesús frá Nazaret, Drottinn minn og herra,
sonur hins eilífa Guðs, leggðu hendur yfir mig og
blessaðu mig, að mínar syndir verði mjer fyrir-
gefnar*.
Hinn mikli meistari sneri sjer aptur við, og
börnin, sem ekki gátu af honum litið, sáu himn-
eskan gleðibjarma leika um hið alvarlega andlit.
Og hann laut yfir konuna, lagði hönd sína á höf-
uð hennar og mælti með enn ástúðlegri og blíðari
röddu en áður:
•Dóbtir, þjer eru þínar syndir fyrirgefnar; far
þú í friði«.
Og hún fór heim í oitt hús og leiddi dóttur-
börnin sín sitt til hvorrar handar. 011 voru hljóð,
og litlu systkinin voru svo hugsandi af því sem
þau höfðu sjeð og heyrt, að þau biðu með það
þann dag að taka upp aptur sína saklausu leiki.
Fögnuður gömlu konunnar yfir hinni apturfengnu
sjón var þó minni en fögnuður og sálarfriður hjart-
ans eptir þennan sæla fund. Engin dagstund leið