Ný kristileg smárit - 01.11.1895, Blaðsíða 15

119
Jón, sem var mimii, varð fyrri til svars og
sagði: #]E>að hefir verið einhver ósköp fínn dreng-
ur, með fulla vasana af brjóstsykri og kökum«.
»Ónei«, sagði pabbi þeirra, »hann var ekki fínn,.
og átti hvorki brjóstsykur eða kökur«.
»Jeg held það hafi verið stór og sterkur dreng-
ur«, sagði Pjetur; hann Iangaði sjálfan svo mikið*
til að verða'jstór, »og svo hefir hann riðið í nýjum
hnakk á hestinum hans pabba síns«.
»Langt í frá«, sagði pabbi þeirra; »hann var
ekki stór og hann á víst engan hnakk og var ekki
á hestbaki. f>ið getið víst aldrei upp á það, og
jeg verð því að segja ykkur, hvernig hann leit úfc
þessi ánægði drengur.
þ>egar jeg gekk um torgið, þá var rekinn stór
íjárhópur gegn um bæinn, og það var auðsjeð, að
fjeð var langt að; það var^svo þreytt og rykugt,
og svo voru allar kindurnar að deyja úr þorsta í
hitanum. Eekstrarmennirnir ráku þær að vatns-
bólinu og fóru að brynna þeim, og allar kindurn-
ar hlupu að jarmandi, nema ein gamalær; hún var
svo uppgefin, að hún lagðist á steinstjettina með
tunguna lafandi út úr munninum.
þá kom þar að pilturinn, sem jeg var að
segja ykkur frá, og liann var allur saman rifinn
og bættur og óhreinn; hann var þar í stórum
götustrákahóp, sem var að góna á reksturinn.
jpessi drengur hljóp með hattinn sinn að póstinum
og fyllti hattinn með vatni og bar ánni að drekka,
og þetta gjörði hann sex sinnum, og þá var ærin
orðin svo hress, að hún stóð upp og gekk inn í
hópinn. En hatturinn var víst ckki meir en svo