Ný kristileg smárit - 01.11.1895, Blaðsíða 13

117
■faann með handabandi og bezta óskum. Hún stje
«íðan út og gamli maðurinn gjörði það lílca.
»Nei kunningi, nú ertu að villasti kallaði
"vagnstjórinn, «það er enn þá spölkorn á ómaga-
húsið og jeg átti að skila þjer þangað*.
»þú skilar mjer ekki þangað í dag«, sagði
gamli maðurinn brosandi, »en skilaðu mjer nú
töskunni minni, og e£ þú skilur ekki í þessu, þá
skilurðu þetta kannske betur«, og hann stakk um
leið að vagnstjóranum ríflegri borgun fyrir flutn-
inginn.
Vagnstjórinn klóraði sjer vandræðalega á hök-
•unni og tautaði við sjálfan sig. »Nú fer jeg ekki
að skilja, hefi jeg tekið skakkann mann, eða skil-
ið rjetta manDÍnn eptir, eða kannske hann hafi
ekki verið í lestinni, eða hvað?«.
Yngismeyjarnar voru farnar af stað; það var
•örskammt heim til þeirra, og stutt milli húsanna.
•Gamli maðurinn gekk eptir þeim og náði þeim brátt.
f>ær áttu eigi von á að sjá hann aptur og var
Helena hrygg og reið yflr þessu föruneyti og ljet
eitthvað á sjer skilja, að betlurum væri ekki sinnt
neitt heima hjá sjer.
Gamli maðurinn gaf sig ekki að því, en benti
á húsið sem uær var og spurði Maríu, hvort for-
■eldrar hennar byggju þar ekki. Hún kvað já við
jþví og sagði hann velkominn að koma inn með
sjer og fá þar hressingu.
»3pangað var nú líka einmitt ferðinni heitið«,
sagði gamli maðurinn, »hún móðir yðar kannast
•við mig, og þarna eigið þjer víst heima«, bætti
faann við og sneri sjer að Helenu, og benti um