Ný kristileg smárit - 01.11.1895, Blaðsíða 6

110
náð. »f>essi mikli spámaður«, hrópaði hún, #er
enginn annar en Jesús frá Nazaret, sem þið hafið
héyrt móður ykkar og mig svo opt tala um, hann
er Messías, hann er sá sem spámennirnir hafa tal-
að um, hann er Guðs son, enginn annar en Guðs
son getur gjört þau dásemdarverk sem hann gjör-
ir, hann getur gefið mjer sjónina aptur, en jeg
éttast það, börnin mín, að jeg sje óverðug þeirrar
náðar. Ó Guð, miskunna þig yfir ambátt þína«.
Síðan stóð gamla konan á fætur og ávarpaði
börnin: nKomið þið sitt til hvorrar handar og leiðið
mig út á strætið; vera má, að hann sjái mig og
miskunni sig yfir mig. Börnin lilýddu tafarlau9t;
jpau gengu sitt á hvora hönd ömmu smni og öll
leiddust og stefndu í sömu áttina, sem allir aðrir,
i\t til þjóðvegarius, þar sem búizt var við að leið
hins mikla spámanns lægi um.
jpegar þangað var komið, var átakauleg sjón
að litast þar um. Fram með öllum veginum var
íullt af alls konar sjúklingum. jpar voru sarnan
komnir blindir, haltir, b'kþráir, visnir, vatnssjúkir
og aðrir með ýms mein; sumir lágu að kalla mátti
á berri jörðunni, aðrir á mjúkum hægindum ; sumir
voru einmana og hjálparlausir, aðrir í hóp vina og
œttingja. Freguin hafði verið ótrúlega fljót á sjer
að stefna öllum þessurn sæg saman, og úr öllum
áttum bættust stöðugt við nýir og nýir sjúklingar.
Lengi þurftu þau ekki að bíða; systkinin sáu
reyndar ekki til bans, eu þau heyrðu á fagnaðar-
ópunum, að nú var hann kominu nærri. Litlu
hjörtun börðust ótt og títt í brjóstum systkinanna;
þau voru svo hrædd og hjeldu sjer dauðahaldi í