Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.08.1937, Blaðsíða 4

U
MÁNAÐARBLÁÐ k. f. u. m.
g-öngu, en þegaí skilningur þeirra, eykst og;
þroskast, þá þakka þau föður og móður fyrir
uppeldið.
Fer ekki vor himneski faðir ein,s að? Hann
þekkir meðfætt öyndaeðli mannsins og veit
áð það verður að beygjast, vegna þess aó
hold og blóð getur ekki sjeð Guðs ríki. Pess
vegna, hefir Guð gefið foreldrunum hið þýð-
ingarmikla hlutverk, að leiða, börnin inn á
og áfram á Guðs vegi. Ef það er gert, þá
hafa þau hlotið dýrmætan arf, sem þau hafa
með sjer út í lífið. Þau hafa þá lært að gefa
sjálfum sjer nánar gætur og að haga lífi sínu
eptir œðri vilja en sínum eigin vilja.
Þáð er mjög þýðingarmikið að hafa frá
æsku verið kennt að lifa líf sitt í sjálfsaga,
samkvæmt orði Guðs og samvizku sinni, því
að það er hvorttveggja örugg leiðsögn. Hversu
margir eru þeir ekki, sem kveina og kvarta
yfir þyí að sjálfsvilji þeirra hafi fengið að
ráða öllu og við það hafi þeir farið út af rjettri
leið. Mörg eru þau orð, sem menn iðrast sárt
eptir að hafa sagt. Menn ákæra sjájfa, sig og
óska þess að þeir hefðu haft vald yfir sjálf-
um sjer og tungu sinni, svo að hún hefði ekki
túlkað reiðyrði hjartans. Mörg eru líka
tækifærin til að láta gott af sjer leiða, sem
menn ljetu fram hjá sjer fara; ónotuð vegna
makræðis og leti. Maður vanrækti að gjöra
það, sem Guð og samvizkan bauð manni. Ásak
anir eru margar, sem, sækja að ma,nni, þeg-
ar maður íhugar þetta, vegna þess að mað-
ur hafði ekki tamið sjer að hafa nákvæmt
eptirlit með sjálfum sjer og gleymdi því aó
Guð sjer allt og veit; undan því getum, vjer
ekki komizt. »Sá sem yfirvinnur sjálfan sig,
er meiri en sá, sem vinnur borgir«, segir Salo
mo.
Vjer rekum oss á sjálfsafneitun allsstaciai
í lífinu. En hið þróttlitla kristnilíf er lamað
af nautnasýki heiðursfýkn og eftirlæti og læt-
ur sjer sjálfsaga og sjálfsafneitun í ljettu
rúmi liggja.
Slíkt kristnilíf er áhrifalítið en heilbrigður,
sahnur og kröftugur kristindómur knýr til
virðingar jafnvel lirnn fjandsamlega lieim.
Þesskonar kristindóm verðum. vjer með
Guðs hjálp að sýna í lífi voru og biðja Guð
jafnframt um að vekja hann og styrkja í lífi
þjóðar vorrar. Því að Guðs ríki er ekki fólgið
í orðum heldur í krapti. Sannkristinn mað-
ur verður að vera við því búinn, að verða
fyrir háði, lítilsvii’ðingu og smán og fleiru,
sem hann ef til vill verður að l»la vegna
Krists nafns, ef hann í alvöru tekur upp
krossinn og fylgir Kristi eptir, en hann fær
styrk til að þola það með þakklæti og gleði
minnugur þeirra orða Jesú að slíkir menn
eru sælir.
Það styrkir ska;pgerðina að temja, sjer
sjálfsafneitun og gerir mann færari til ao
standa gegn freistingum og efasemdum, og
þolnari í mótlæti og meðlæti, svo að hvor
ugt verði að falli.
Fyrir Guds náð og í Jcrapti hans temur
sannkristinn maður sitt synduga eðli, svo að
Kristur fái æ meira va,ld yfir honum. Hann
varast af fremsta megni að haga sjer eptir
heiminum eða fylgja háttum hans, hvað sem
það kostar. Jafnframt því, sem hann kapp-
kostar að temja sjálfan sig, vinnur hann stöð-
ugt að velferð annara í fórnandi kærleika.
Slíkt líf krefst mikillar árvekni, bænar og
baráttu, en það er áhrifaríkt líf og gefur
öruggan sigur.
Ef til vill segir einhver: Þetta er þrælalíf!
En því er fljótsvarað: »Nei, það er líf í sæl-
um friði og gleði«. Því að hver unninn sig-
ur yfir sjálfum sjer knýr til þakkargjörðar
og bænar.
Trúin styrkist, kærleikurinn vex og þa
verður maðurinn sjálfur lítill en Kristur
mikill.
Ö að oss mætti verða þaó ljóst, að það er
ekki hin svo nefnda menntun og menmng,
sem skortir mest nú í, heiminum eða meðal
þjóðar vorrar, heldur djarfan boðskap um
Frelsarann frá synd og dauða, og lærisveina