Syrpa - 01.12.1915, Blaðsíða 14

204
SYRPA, IV. HEFTI 1915
lyf, sem stitt getur lífið. Ef maður tekur að eins tvo dropa af því
lyfi þá er hann andvana innan fárra augnablika. Þess vegna er
það varlegra fyrir þig að gæta þín fyrir þeim meðulum, sem eg
hefi undir höndum og fara ekki til systur þinnar til þess að ná í
þau“. Frú Margréí stóð upp og benti Maríu að koma með sér
fram í eldhúsið til þess að búa til kveldmatinn, en Söfren sat eftir
þegjandi og steinhissa. Hann skildi ekkert í þessari frú Margrétu;
ýmist gerði hún gys að honum eða talaði við hann í þungri alvöru.
Hvort sem það var nú satt eða ekki.að frú Margrét ætti eilifð-
arlyf, þá var það víst að hún hafði heiðinna manna heilsu og
virtist alls ekki búast við dauða sínum. Hún leit eftir öllu á heim-
ilinu úti og inni alveg eins og hún hafði gert þegar hún var upp á
sitt hið bezta. Síðari hluta dagsins sat hún venjulega við rokkinn
sinn og sagði allskonar sögur um föður sinn og ferðir lians, um
æskuár sín og fleira sem séra Söfren þótti fróðlegt að hlusta á.
Það var enginn efi á því í hans augum að hún var sérstaklega
merkileg kona. Ef þau María og hann að eins gætu gift sig, þá
væri ekkert á móti því að hafa þessa gömlu konu á heimilinu, en—
nú voru liðin tvö ár og enn þá voru þau ekkert nær takmark-
inu, en þegar þau fyrst komu á prestsetrið.
Svo var það einn góðan veðurdag að frú Margrét og Söfren
gengu saman eftir mjóu brúnni sem lá yfir ána. Engar varnar-
grindur voru á brúnni hvorugu megin. Alt í einu var eins og
einhver óheillarödd hvíslaði því að Söfren að nú væri tækifæri til
þess að losna við frú Margréti án þess að nokkur grunur félli á
hann. Hann sneri sér snögglega við og kallaði upp yfir sig eins
og hann værí dauðhræddur við eitthvað og hagaði því þannig aó
hann rækist á frúna, sem gekk utarlega á brúnni, svo hún steyptist
á höfuðið niður í ána og straumurinn bar hana burt á svipstundu.
En þegar Söfren horfði á hana í vatninu, vaknaði samvizka hans,
hann kastaði sér út af brúnni til þess að reyna að bjarga henni.
Honum lá sjálfum við druknun; hann baðaði höndum og fótum í
dauðans ofboði, því hann kunni ekki að synda. Og það má ham-
ingjan vita hvort presturinn sjálfur hefði ekki kvatt þennan heim
þarna í ánni ef ekki hefði verið tekið sterkum tökum í treyjukrag-
ann hans og honum kipt upp úr vátninu. Sá, sem það gerði var
enginn annar en frú Margrét. Hún liafði komist í land fyrir
stundarkorni og setið á árbakkanum og horft á prestinn þangað