Syrpa - 01.12.1915, Blaðsíða 46

236
SYRPA, IV. HIíFTI 1915
sá ekki til, byrjaði aftur óafvitandi,
hætti, grét, las. A þessu gekk langa
lengi. Svo gat hún ekki meira.
Hvflík ógrynni af nýjum hugsun-
um, og nýjum tilfinningum! Um
þaú' liafði hana aldrei dreymt!
Áhrifin, sem hún varð fyrir af
bréfinu, þar sem hún sat í forsælu
trjánna, voru líkust sólgeisla-að-
streymi úr öllum áttum. Nú fékk
hvin óljósa hugmynd, nei, fulla
vitncskju um að liann hafði elskað
liana! Og að hann hafði líka orðið
var við ást hennar, löngu áður en
hún sjálf liafði getað gert sér grein
fyrir hvernig í öllu lá.
Enga tilraun hafði liann þó gert,
til þess að láta ást sína í Ijósi; varla
gefið henni hýrt auga. Hvað liann
hafði verið varfærinn! Gat það
verið satt að hann elskaði hana?
Yar það hugsanlegt?
En að verða nú fyrir ástríðunum,
alveg eins og þær höfðu komið fram
við hann, varð í sorg liennar, líkt
og sólskin að regnskýja baki, þar
sem áhrif ljóssins gera vart við sig
í hverjum dropa. Hvilíkar endur-
minningar eftir árs tómleika, sök-
nuð og sorg!
Nokkru seinna blönduðust aðrar
hugsanir innan um unaðsvímuna,—
í raun og veru þó ekki fyr en Blann-
veg kom.
ÞaÖ var sumstaðar æði örðugt að
komast fram úr bréfinu, nokkrir
kaflarnir, voru eins og þeir hefðu
veriö þýddir úr erlendu máli.------
Bréfið hljóðaði þannig:
“Eg kem bráðum að sunnan. Eg
hélt að eg væri liraustur. En!—þú
hefir ef til vill séð i blöðunum að
eg væri sjúkur; en blöðin vita ekki
það, sem eg nú veit.
Hið fyrsta sem eg gjöri nú, eftir
að eg veit hvernig málum mínum er
komið, er að skrifa þér þessar línur,
kæra Magnhildur!
Eg veit að þú verður sorglega
hissa er þú sérð undirskrift mína.
Eg átti bjartar vonir, en vék, þegar
þær voru í þann veginn að rætast.
Þúsund sinnum hefi eg hugsaö
um það, hve þungt þér muni hafa
verið innanbrjósts, þegar þú komst
að hljóðfærinu til mín og söngst
sum lögin, sem við þrjú höfðum
reynt að æfa.
Þúsund sinnum hefi eg hugsað
um að skrifa þér, og láta þig vita,
að það, sem eg nú hefi sagt, hefir
verið mín dýpsta sorg í lífinu.
Þú frelsaðir mig af lífsbraut, sem
einu sinni var göfug, en síðar var
orðin mér til niöurlægingar. Eyrir
áhrif þín varð það, að sakleysis
frjóanginn í sál minni, fékk nýtt
lff og loft. Eg gat ekki gert mér
grein fyrir þessari frelsun, meðan
að við vorum saman. Og þakklæt-
ið, sem eg hefi sýnt þér, hefir aðeins
verið í því fólgið, að tvlstra skilyrð-
unum fyrir framtíð þinni. En mig
hcfir langað til þess að segja þér
það, sem eg nú þykist vera að miklu
leyti sannfærður um, sem sé það að
lífsákvörðun vor, er oss ekki alltaf
meðvitandijog það sem vér ef til
vili teljum aðal-atriði lífsins, er
stundum tiltölulega lítilsvert í sam-
anburði við annað. 3?ú beindir
huga mínum, sjálfri þér óafvitandi,
á bjartari og hærri brautir. Það
verk liafði þér verið fyrir liugað,
kæra Magnhildur! Ef til vill var
það lítilsvirði í sjálfu sér; en þó var
það áreiðanlega liundraðshluti af