Syrpa - 01.12.1915, Blaðsíða 44

234
SYRPA, IV. HEFTI 1915
Þetta er sumarförin okkar Magn-
hildur! “l’he summer travels in
Norway! Áfram, áfram!”
“Eg skal láta þcr iíða vel Magn-
hildur! Charles er góður, og liann
ætlar að gera fyrir þig allt, sem
honum er unnt.
Magnhildur laut niður, og fal
höfuðið í höndum sér.
Nú heyrði hún að Magnhildur
grét, og þessvegna þagnaði hún.
Þessi dásamlegi sólskinsd'agur, með
ilmþrungið fjailaloftið og fugla-
kliðinn, knúði fram bernskuminn-
ingarnar í sálu hennar, hverja á
fætur annari. Hún gleymdi Magn-
hildi og fór aftur að syngja. Svo
tók hún barnið í faðm sinn og
talaði við það og Miss Roland.
Snögglega varð hún fyrir skai)brigð-
um, því Magnhildur spurði: “Elsk-
arðu manninn þinn, Rannveg?” —
“Hvort eg elskaði hann? Nú~!
Þegar Mr. Charles Randon sagði
við mig: “Eg ætla mér að annast
þig, Rannvcg; eg vona að þú veitir
mér þá ánægju—jæja, þá veitti eg
honum líka þá ánægju. Og þegar
Mr. Charles Randon sagði við mig:
“Kæra Rannveg, eg er að vísu nokk-
ru eldri en þú, en ef aö eg vissi að
þú viidir verða konan mín, þrátt
fyrir það, þá mundi eg verða ham-
ingjusamur; og svo varð hann ham-
ingjusamur.
Og þegar Mr. Charles segir: Kæra
Rannveg, gættu nú Harrys litla vcl,
og svo hitti eg ykkur 1 Liverpool í
september, ásamt hinni norsku
vinkonu þinni t— þá er alveg víst
að hann hittir okkur í Liverpool;—
hún kyssti barnið, og þær fóru að
hlæja.
Yið gistiliúsið skiftu þær um
hesta. Magnhildur og barnið sátu
kyr 1 vagninum. Rannveg sagðist
þurfa að skoða sig um, og einnig
kvaðst liún ætla að rita í gestabók-
ina. Hún kom aftur að vörmu spori
með bókina. Neðan undir setning-
unni: “Tvær mianneskjur—næsta
skifti” stóð þessi vísa:
“Ást er bæði blað og króna—
biómið allt og rótin iíka;
eins þótt fönnin frosta-ríka
feli runna laufi gróna.
Taktu-lífið allt í einu;
ekkert hálfverk gagnar neinu!
Rannveg þýddi vísuna fyrir Betsy
Roland, og allar reyndu þær ýmist
á norsku eða ensku að komast að
niðurstööu um það, hvað 1 henni
fælist. Allar voru þær sammála um
að hér ættu tveir elskendur hlut að
máli, sem verið hefðu á ferðalagi;
hvort þau voru nýgift, eða í tilhuga-
lífinu, ellegar þau voru einungis að
létta sér upp, cftir langvarandi biar-
áttu, um það var ekki auðvelt að
segja!—Rannveg ætlaði að hrein-
skrifa vísuna og taka hana með sér,
og Magnhildur rétti henni bliað úr
vasabók sinni. Um leið og hún tók
blaðið, datt bréf úr bókinni; henni
varð' hverft við.
En svo mundi hún eftir því að
hrm hafði fengið bréfið í póstinum
kvöldinu áður, nokkrum tíma eftir
að maður hennar kom heim. En
sökum stríðsins, er liún átti í við
hann, hafði hún látið bréfið í bók-
ina og gleymt því. Hún fékk því-
nær aldrci bréf, og þessvegma gat
hún ekki greiðlega, áttað sig á því,
hvaðan það gæti verið. Hún hafði
undireins veitt því eftirtekt, að á