Syrpa - 01.12.1915, Blaðsíða 33

SYRPA, IV. HEFTI 1915
223
skjólgaröarnir eru eins háir og þeir
sjálfir, svo þeir finna mjög lítiö til
vindarins aö baki sér. Þessi skýl-
ing er beinlínis aö þakka reynslu
okkar í fyrra, og það er gleöilegt
að vita að við höfum þó haft eitt-
hvaö gott af þeirri slysaferö. Það
er áliðið dagsins, þegar eg skrifa
þetta, og ennþá er mikill stormur.
Eg er hræddur um að við getum
ekki haidið áfram í nótt.
„Kuldinn, sem er fimm stig fyrir
neöan núll, er meiri en æskilegt er
með snjónum“. Bylurinn hélzt í
tvo daga. Eftir því sem að hann
varaði lengur sýndust hestarnir
veröa ver útleiknir. Snjórinn sett-
ist í augun og nasirnar ó þeim, svo
að þeir gátu ekki notið hvíldar.
Samt ,,mér til mikillar undrunar,
voru þeir frískir og fjörugir, þegar
teppin voru tekin af þeim, Jehú
og Kínverjinn tóku til fótanna strax
og þeir voru lausir; og Kínverjinn
jafnvel brá á leik. Þeir drógu ækin
rösklega, allir þrír, þegar af stað
var lagt. Við vorum mjög fegnir
að sjá aö illviörið haföi ekki gert
þeim neit verulegt mein. Þeir
héldu áfram sex jarðarmáls mílur,
og voru seztir að, þegar okkar hluti
aflestinni, sem hélt vel áfram, náði
þeint, alveg eins og vanalega. Þeg-
ar þeir voru farnir biöum við eftir
þeim seinustu og uröum þeim sam-
ferða. Næstu íimm mílurnar gengu
þeir allir sjö satnan í einum hóp; og
þar sem óðum var að lygna, sólin
farin að skína og hestarnir héldu
vel áfram, var ferðalagið beinlínis
skemtilegt. Traust manns á hest-
unum óx á hverri stundu; þeir drógu
ækin, þó þung væru, án þess að
sýna nokkur þreytumerki. Þeir
vaða allir léttilega gegnum lausa-
snjóinn og kveittka sér ekki vitund.
Flestir þeirra stanza við og við og
glepsa í sig snjó, allir nema Christ-
opher litli, hann lteldur áfram og
staðnæmist hvergi.“
Þegar bylnum var lokið leit alt
ljómandi vel út. ,,Við finnum vörð-
urnar, sem við bygðum í fyrra, átt
minstu fyrirhafnar. Þetta er sér-
lega æskilegt fyrir heimferðina....
Allir eru í bezta ástandi.... Menn
og hestar eru í bezta skapi í þessu
veðri. Maður vonar fastlega að
það haldist. um tíma, þegar komið
er suður fyrir vindabeltið11.
Hvikula von! Þetta var 9. nóv.
og jafnvel þá ,,blæs óþægileg sunn-
angola, sent sýnir okkur hvaða fyr-
irtak skjólgarðarnir okkar eru.
Hestarnir standa undir þeim í sól-
skininu og líður eins vel og framast
verður kosið. “
Hrœðilegar dagleiðir.
En 10. nóv. kentur hin fyrsta af
fjórum ,,hræðilegum dagleiðum11,
með stormi á móti fyrst, og síðan
með byl. Næsta dag var nýi snjór-
inn mjúkur, og þá komust þeir inn
á svæði, þar sem að mjúkur snjór
og harðir vindbaröir snjóhryggir
skiftust á; til og frá í lægöum milli
hryggjanna lá snjórinn í dyngjutn
laus eins og sandur. Hestarnir
ollu þeim mikillar áhyggju. Þrátt
fyrir beztu meðferö, haföi mikið
reynt á þá síðan lagt var af stað
með þá frá Nýja Sjálandi. ,,Ef þeir
lcomast vel í gegnum þetta alt sam-
an, þá verður það eingöngu Oates
að þakka“.
Fjórtánda nóvember, þegar aftur