Syrpa - 01.12.1915, Blaðsíða 35

SYRPA IV. HEETI 1915
225
falli mjög freistandi stefna til að
taka næsta ár, ef að eins nýr að-
flutningur kemur“.
Hér kemur skarpskj'gni Scots í
Ijós ekki síður en hið mikla trau'st
lians á framtíðirini. keim hafði
sannarlega gengið vel, þessa ,,tvo
slæmu daga“ höfðu þeir að eins
orðið fimm eða sex mílur á eftir
áætlun. En samt sem áður gáfu
skíðin ekki ástæðu til glæsilegra
vona. ,,Maður fær ekki varist
þeirri hngsun, að veðráttan sé óven-
julega slæm þetta ár“. Þetta var
sannmæli. Úr ,,dyrum“ jöklanna
komu vindstrokur, sem ekki spáðu
neinu góðu; frá 5. til 8. desember
var grenjandi blindbylur, og snjór-
inn var sallasmár, eins og vant var;
en það var svo hlýtt í veðrinu að
hann toldi við alt og bráðnaði,nema
á snjónum, Tjöld, föt og svefnpok-
ar urðu rennandi blaut, sem þýddi
endalaus óþægindi, ef kuldakast
lcæmi strax á eftir. En verst af öllu
var biðin, Þeir voru ennþá tíu míl-
ur frá jöklinum og urðu að byrja á
mat, sem átti að duga þeim Iengra
áleiðis, Slík töf var ófyrirsjáanleg.
,,Tíminn, sem var ætlaður fyrir tafir
var meir en nógur samkvæmt allri
fyrri reynslu,. og þessi illviðrasami
desember — bezti mánuðurinn —er
nokkuð, sem hinn gætnasti farar-
stjóri hefði ekki getað gert ráð fyrir”
Níunda desember komust þeir af
stað, ,,Það var mjög erfiður dag-
ur“. Eftir næstum alveg gagns-
lausa til.raun var það loksins Evans
að þakka að nokkuð varð komist
áfram, Hánii festi einu snjóskóna
sem til voru á Snatcher, og gat
komist með hann á undan og troðið
braut fyrir hina hestana. Þetta var
síðasta tilraunin; hestafóðrið var
upp gengíð; og á næsta áfangastað
voru hestarnir skotnir — mílu fyrir
neðan jökulskarðið, ,,Það var hart
að þurfa að drepa þá svo snemma",
Ferbalagib upp eftir jöklinum.
Tíunda desember. Fyrsti kafli
ferðarinnar, fjögur lnindruð tuttugu
og fjórar mílur, yfir landísinn, var á
enda. Á fertugasta degi bj’rjaði
annar kaflinn, jökulferðin, og þá
voru þeir viku á eftir áætlurn. Þeir
luku við hann á tólf dögum, sem
voru sannnefndir erfiðisdagar. Færð-
in var ,,voða!eg“, óg það var að
mestu leyti skíðunum að þakka að
þeir komust áfram með ækin.
Farangrinum var jafnað niður ;
hundarnir drógu sex hundruð pund
fyrsta hálfan annan daginn, auk tvö
hundruð punda, sem áttu að skiljast
eftir á geymslustöðinni, þegar þeir
snéru til baka, og ækjum þeirra yrði
skift niður á milli sleðanna, sem
voru dregnir af mannsafi.
Byrjunin varð betri en útlit var
fyrir. „Veðrið var ágætt og við
svitnuðum bráðlega. Eftir fyrstu
míluna fóruir. viö að halda upp í
móti, og á nokkrum kafla var tölu-
verður bratti; við notuðum skíðin
eins lengl og við gátum og héldum
áfram stanzlaust. En svo varð
brekkan brattari og færðin verri, og
þá urðum við að taka þau af okkur.
Eftir það var drátturinn ákaflegar
erfiður. Við sukkum í snjóinn upp
fyrir Finnaskóna og stundum upp
að hné. Þunn ísskel settist á sleða-
meiðana, og var ómögulegt að ná
henni af; sleðarnir sukku upp að
þverslám niður í snjóinn, þar sem
s