Syrpa - 01.12.1915, Blaðsíða 24

21 +
SYRPA, IV. HEFTI 1915
Svo var þaS einn góSan veSurdag, að vinnufólkiS tók eftir
því, aS frúin hagaSi sér svo einkennilega, aS þaS var dauShrætt
um aS hún væri ekki meS öllum mjalla. Fyrst sat hún úti í kirkju-
garSi. Lá hún þar á grúfu á leiSi manns sína, grét hástöfum og
baSst fyrir. Svo fór hún inn í hvert einasta fjós, hesthús, fjárhús
og hænsahús, alveg eins og hún væri aS kveðja hverja skepnu,
Hún fór upp í básinn hjá hverri einustu kú, lagói vangann upp að
kjammanum á þeim og klappaSi þeirn á herðakampinn. Hún tal-
aSi vingjarnlega viö alla hestana, eins og þeir væru mannverur.
Um kveldið hafSi hún boSið Gunnvöru og Steinari góSa nótt svo
einkennilega, aS þau viknuSu viS. Hún hafSi horft fast og lengi á
hvern einasta hlut í öllum herbergjunum, eins og hún vildi faðma
þá meS augunum. Þegar hún stóS upp frá kveldverði, bauð hún
Söfren og Maríu góSa nótt og sagSi um leiS: ,,og þökk fyrir mig“.
Söfren og María litu döpur hvort framan í annað og steinþögðu.
Frú Margrét tók einn kertastjakann, kveikti ljós og fór meS
þaS upp í svefnherbergiS sitt. Þegar hún kom þangaS, settist hún
niSur, skrifaSi bréf, læsti því og lagSi þaS á borSiS hjá ruminu
sínu. AS því búnu opnaSi hún skúffu í kommóðunni sinni, tók
þar upp mynd af manni í prestaskrúSa og gamlan þurkaSan
,,Gleym mér ei“ blómvönd og kysti hvorttveggja hvaS eftir annaS.
,,Nú kem eg bráSum til þín vinur minn“, sagSi hún í hálfum hljóS-
um og horfSi fast á myndina. Svo tók hún út úr leynihólfi dálítiS
glas, hélt því upp aS ljósinu og þefaSi af því, til þess aS vera viss
um aS þaS væri lyfiS, sem hún ætlaSist til aS þaS væri; síðan hátt-
aSi hún og lagSist til hvíldar í rúmi sínu. Hún lagSi aftur augun,
lá þannig stundarkorn og baSst fyrir í hljóSi. AS því búnu helti
hún úr glasinu meS óskeikulli hendi og fullu ráSi í vatnsbolla, sem
á borSinu vár, drakk það í einum teyg og hneig svo niSur á
koddann.
Morgurinn eftir Jcom frú Margrét ekki ofan á venjulegum
tíma. María var send upp í herbergiS tíl þess aS gæta að henni-
LjósiS var enn þá lifandi á borSinu og frú Margrét lá örend í
rúminu. En bréfiS var á borðinu. Utan á skriftin var þannig :
,,TiI séra Söfren ívarssonar og hinnar virkilegu konu hans“.
En innihaldiS var á þessa leiS :
,,Kæru börn !
Það sem eg aShefst, gjöri eg meS fullu ráSi og fúsum vilja, og