Syrpa - 01.12.1915, Blaðsíða 59

SYRPA IV. HEF-TI 1915
249
hrygðar að vifS höfum aldrei getað
gert þér minstu vitund til ánægju.
Og svo ef til vill gleymirðu okkur
undireins.
Yið mundum lijálpa þér í öllu,
sem við gætum, ef að þú kæmir aft-
ur, og vildir leyfa okkur það.
Farðu ekki frá okkur! Eða
komdu aftur, þegar þú 'hefir lokið
ferðinni!
Þín innilega þakklát,
Lovísa.”
Á öftustu síðuna liafði María
skrifað með fallegri rithönd:
“Eg varð hrygg þegar Lovísa sagði
mér að þú værir farin. Hún er dug-
legri og uppburðameiri en og, hálf-
gerður krypplingurinn! Eg veit að
hún hefir iskrifað þér allt, og sagt
þér hvað við, og allir aðrir hugsa.
En eg hefi knýjandi ástæðu til
þess að skrifa þér! Hvað mundi
hafa orðið um mig, hefði og ekki
notið þinnar ágætu tilsagnar á
skólanum? Eg liefði orðið byrgöar-
auki öðrum mönnum, ekki lært að
vinna, eða þá að minsta kosti unnið
alla mína vinnu, fákunnandi og ó-
ánægð. 3>að cr þér að þakka, að eg
get bygt á í framtíðinni—þekkingu,
sem eg sjálf get aukið. Já, nú er eg
glöð! Þetta langaði mig stöðugt
til að segja þér; en eg þorði því okki.
Stundum leið okkur þó vel saman!
Mundi okki svo geta orðið enn?
Þín,
María.
Viðbót:
“Okkur dettur ekki í hug að halda
að þú hafir gleymt okkur. Nei, við
vitum að 'Svo er ek'ki, þó var ein-
staka sinnum, að okkur virtist þér
standa á sama um allt.
Geturðu ekki komið til bkkar aft-
ur, eins og Lovísa biður þig um í
bréfinu. Við skulum lialda um þig
öruggan vörð, eims og býfluguhópur
um drotningu sína. Kæra Magn-
liildur!”
Þossir síðuetu atburðir, höfðu all-
ir í sameiningu, djúp áhrif á Magn-
hildi. Það var cngu líkar en að
nýjar lífsuppsprettur hefðu opnast
á alla vegu. Áður hafði venju-þok-
an hvílt yfir öllu hennar lífi, — nú
var þó heldur að greiða til. Hún
ætlaði að vinna. Nú var hún ekki
í nokkrum minsta vafa með, livað
gera skyldi.
Hún talaði við Rannvegu út við
garðimn. Það var komið undir
kvöld; hænsin voru að tínast inn í
kofann, og koma sér fyrir á rimlun-
um. Kýrnar höfðu verið sóttar í
hagann. Angandi heylykt fylti loft-
ið, þvf verið var að flytja í hlöðuna.
Rannvegu hafði vaxið svo fiskur
um hrygg, að nú þorði hún að segja
Magnhildi ifrá því, að í morgun-
póstinum liafði komið blað frá
Munchen; og í því stóð lát Tandes.
Fregnin virtist ekki fá Magnhildi
mikillar áhyggju. Þær stönsuðu
dálitla stund, liéldu þvínæst af stað
aftur; hvorug mælti orð. En nú
skildi liún betur bréf lians.
Næsta umtalsefnið var ekki Tande
heldur Skarlie. Ef til vill var rétt-
ast að senda eftir lionum undireins,
og jafna reikningana. Rannveg
félst á það; en sagðist treysta sjálfri
sér betur til þess en Magnhildi. —
Fólkið var önnum kafið vð hey-
vinnuna; Miss Roland var úti á
cnginu með barnið. Þangað vildu
(Framhald).