Syrpa - 01.02.1920, Blaðsíða 17

S Y R P A
47
“Og eg er sá maSur, því miSur,” sagSi La Tour mjög stilli-
lega. “Eg er æskuvinur hans og meSbiSill."
“Nú vandast máliÖ, þykir mér,” sagSi Danton, saup á romm-
inu og kveikti svo í pípunni. “Já, veriS þiÖ alveg vissir, aS slík
mál draga jafnan gráan dilk á dftir sér. ”
“Mér virÖist það mjög vel viðeigandi,” sagði La 1 our, “að
eg geti þess, að eg er faeddur og uppalinn í Quebec, eins og mmn
góði vinur, La Barre. Eg er kominn af hinni frægu La Tour ætt,
sem svo lengi réð lögum og lofum í Normandíinu á sextándu og
seytjándu öld; og kemur sú ætt llíka nokkuð við sögu Canada,
einkum Acadíu (Nýja-Skotlands) . Faðir minn var lengi í sigling-
um, og undi aldrei heima. Hann og móðir mín áttu ekki skap
saman. Hún var örlynd og skapmikiþ en hann hægfara og nokk-
uð þrár. Eg sá föður minn mjög sjaldan. Hann sá um það, að
eg'fengi dágóða mentun, og að eg og móðir mín liðum ekki skort.
— Eg veit ékki, hvað mikið a'f 'lundareinkennum foreldra minna
eg hefi tekið að erfðum, en eg veit það, að eg varð snemma ásta-
gjarn. Og eg var oft svo þunglyndur, þegar^eg var um tvítugt,
að mig langaði til að fyrirfara mér. En iþað var minn elskulegi
vinur, ha.nn La Barre þarna, sem dró mig upp úr því óguriega
djúpi böilsýnis og ímyndaðra harma. Honum á eg það að þakka,
að eg hefi með köflum séð hina bjartari hlið mannlífsins.”
"Þunglyndi og böl'sýni er bölvað,’ sagði Danton. “Eg fann
til þess um eitt skeið, þegar eg var unglingur; en karl faðir minn
barði það úr sér með hesta->svipu."
“Það er óefað mjög góð aðferð til þess, að útrýma þeim
kvilla, éf það er gjört í tadka tíð,” sagði La Tour; "en þeirri lækn-
ingar-að'ferð vart því miður, ekki beitt við mig. Eg var aldrei
harðgjör og hafði aldrei löngun til að ferðast, og sat því ætíð
heima, þegar vinur minn fór út um álla skóga til að veiða dýr og
fugla. Eg undi þá bezt við það, að tala við kvenfó'lk, lesa ástar-
æfintýri og reika út um Sléttar grundir í kvöldkyrðinni, eða sitja úti
í fögrum lundi og láta mig dreyma um unaðssemdir lífsins: auð og
metorð, 'fríðar konur og sælu ástarinnar.”
“Slíkir dagdraumar taka álla dáð úr manni," sagði Danton;
“maður verður að lifa í veruleikanum til þess að halda viti og
heilsu. Þessi ímyndaða ástarsæla ungra manna gjörir þá kveif"
aralega og ráðlausa. Og það iþarf að reka þann illa anda út úr
þeim með ihnúta-svipum og sálti. Þá aðferð ha'fði karl faðir minn
og gafst mæta vél.
“Betur að allir ástsjúkir sveinar ættu sln'ka feður,” sagði La
Tour. “En þó mér Iþætti þessi ástar-leiðsla sæl, jþá reif eg mig
þó upp úr því móki með köflum og fór að gæta að hlutunum í
kringum mig. — Og þegar vinur minn, ihann La Barre, var farinn
hingað vestur í Rauðárdalinn, fyltist eg sterkri þrá til þess, að fara
vestur á eftir honum, stunda dýraveiðar, eins og hann og verða
hraustur og hugprúður. Eg var að vísu lengi að ráða þetta við
mig, en að lokum herti eg upp hugann og lagði af stað vestur.