Verði ljós - 01.12.1896, Blaðsíða 26

202
Það var kalt og snjfikrapi lá. í götnnnm. Tommi var berfættur í atigvjelun-
nm sínnm, og á bftðum Btigvjelnnum voru Btðr göt að framan, svo að tærnar
Btöðu útúr. Mat hafði Tommi ekki fcngið jmnn dag, en það var ekki þaðverBta;
kuldiun var verri, því að fötin hans höfðu ekki fengið viðgjörð það árið. Hann
hafði Iengi staðið við ýmsa búðarglugga og horft á alt það dýrmæti, Bem þar
var að ejá, og óskað sjer margs af þvi. Eu hvað stoðaði að óska sjer,— Totnmi
átti enga buddu og þurfti hcnnar heldur ekki með, því hann átti engau eyri að
láta í budduna, og þvi hcldur engan eyri til að kaupa nokkuð fyrir. Hann vissi
að hátíð fór í hönd, en hvers vegna hátíðin var haldin, það vissi Tomrni ekki;
honum hafði vÍ8t aldrei verið sagt það. Hann hafði kannsko eiuhvern tíma heyrt
nafnið „Jesús“, en hver hann var, vissi hann ekki.
En þegar Tomrni stóð og hímdi fyrir utan oinn búðargluggann, hálfnötrandi af
knlda og standandi altaf á vixl á einum fæti, sá hanu hvar vagn eiun mjög
skrautlegur nam Btaðar á götunni rjett þar sera hann Btóð, og kona ein prúðbú-
in Bteig út úr vagninum og gekk inn í citt húsið. En vagninn beið eptir á
götunni. Hurðiu stóð á gátt. Tommi loit á hcatana og á vagnmanniun, sem sat
framatt á vagninum í loðinni pelskápu, og á vagninn sjálfan. „Sá, sem mætti
koma inn í svona vagu I — hugsaði Tommi — Bá Bem mætti sitja þar dálitla
stnnd, raeðan konan er inni í húsinul11 Iíanu lcit upp til vagnmnunsins; það
var einsog haun væri Bofnaður. Eitt augnablik hugsaði Tommi Big um og læddiat
bvo inn i vagninn. Hann settist, upp i horn. Nei, hvað það var mjúkt alt
saman. Flauelið á Betunum var langtum hlýrra en götustcinaruir, og hjer náði
vindurinn ekki til hans. Tommi fór að hugsa um, hvað þeir ættu eiginlega
gott, sem væru rikir, en líklega hcfir Tommi ekki verið vanur því að huga, þvi
hann steinsofnaði áður en hann vissi af.
Hann tók ckki eptir því, að götudyrnar opnuðust aptur og að konan steig
inn í vagninn. Fyrst þegar vngnmaðurinn „smelti11 með keyrinu eínu og vagu-
inn fór á stað, vaknaði Tommi. Og þá tók konau lika optir houum. Báðum
varð hverft við. En Tomnia þó eun meira. Hann varð mjög hræddur. Konan ætlaði
að fá vagnmanninn til að stöðra vagniuu, en hanu heyrði ekki köll hennar fyrir
hávaðanum í vagnhjólnnum og hestunum. Qrátundi bað Tonuui að hleypa sjer
út. „Þjer þuriið ekki að láta vagninn stansa“, sagði hann, „bara opna burðina,
svo Bkal jeg hlaupa út.“ „Hvernig fórstu að komast hingað inu?“ spurði kon-
an. „Vagnhurðin var opin, og svo Bkroið jeg iun,“ svaraði hann, „mjer var bvo
ósköp kalt.“ „Má jeg sjá framan í þig; komdu nær!“ sagði kouan. „Jeg ætl-
nði ekki að stela neinu,“ sagði Tommi. Þau voru nú komin inn í mjög upp-
Ijómaða götu. svo nð það varð albjart í vagniuum. Konan horfði framan í
Tommn. „Þessi augu Ijúga ekki“, hugsaði konan. „Hvar áttu heima?“ spurði
hún. Hún spurði svo vinalcga, að Tommi varð óhræddur. „Hjá móður Sal“,
svaraði hann, „en i kvöld var hún fnll og rak mig og hina Btrákana út.“ —
„Er móðir Sul matnma þin?“ spurði hún ennfremur. „Nei,“ svaraði Tommi, „jeg
á enga mömmu og beti aldre' átt mömmu. Gamla Mary hjá brúnni var holdur
ekki mamma mín.“ Konau strauk á honum kollinn. Hárið var ljóst og mikið,
en það hafði ekki verið greitt lengi. Konan sat hugsandi nokkrar mínútur og
ljet hönd sína hvila á gula kollinum; hún horfði liugsandi fram fyrir sig; hún
leitnði auðsjáanlega í miuni sjor að einhverju. Andlit drongsinB minti hana á,
— minti hana svo fastlega á annað andlit. „Ertu soltinn?“ epurði hún alt í
eiuu. Tommi hofði okki þnrft uð svara þeösu, því konan hefði gotað losið sjor