Verði ljós - 01.01.1897, Síða 13

9
in sncrtir, súpuni vjer nú seyðið af vanrækzlu ]>eirra. Bn eins
víst og það er, eins víst er á hinn bóginn, að framtíðarhagur kirkju
vorrar er að miklu leyti kominn undir því, hvernig starfsmenn kirkj-
unnar nú eru, hvernig vjer, sem nú lifum og störfum, skiljum köll-
un vora og vinnum vor skylduverk í víngarði drottins, hvort som
þau eru fólgin í vökvun eða sáningu eða hvorutveggju.
Það heíir ávalt svo verið í sögu kristilegrar kirkju, að nán-
asta samband haíi verið á milli hins andlega ástands starfsmanna
kirkjunnar og hins kirkjulega ástands yiir höfuð, og vjer íslend-
ingar myndum enga undantekningu frá þeirri reglu. Þess vegna
hikum vjer oss ekki við að leita orsaka vorra kirkjulegu meina
hjá kirkjunnar kjörnu starfsmönnum og segja, að hin sorglega vönt-
un lifandi kristindóms sje að miklu leyti þeim að kenna. Vjer
væntum oss auðvitað ckki mikilla þakka fyrir þá kenningu, en
slíkt má ekki aptra oss frá að segja það opinberlega, sem vjer á-
lítum satt og rjett, og reyna að leiða rök að því; vilji svo góðir
mcnn og oss vitrari hrekja þessa skoðun vora, ef það er mögu-
legt, og með rökum sýna fram á, að hún sje röng, þá skal því
ekki ncma þakklátlega tekið af oss. Bn þótt einnig vjer leyfum
oss að leita orsaka vorra kirkjulegu meina eða hinnar andlegu
hnignunar í kirkjunni, hjá sjálfum starfsmönnum kirkjunnar, vilj-
um vjer ekki láta þess ógetið, að vjer höfum als ekki gleymt því,
að kirkja íslands heíir á liðinni tíð átt ckki allfáa ágæta og skyldu-
rækna starfsmenn í sinni þjónustu, soju báru hag hennar og vel-
ferð safnaðanna, sem þeim var trúað fyrir, éinlæglega fyrir brjósti
sjer og neyttu allrar orku sinnar til þess að prýða drottins must-
eri á meðal vor, menn, scm, næst guði, má þakka það, að ástandið
í kirkjulegum efnum or þó ekki orðið verra en það ér. Og vjer
viljum ekki holdur láta þess ógetið, að vjer getum undirskrifað
þann dóm um prestastjctt vora, að hún i ýmsu tilliti hafiverið cin
hin þarfasta stjett lands vors. Bn þegar vjer engu að síður vilj-
um láta hana bera ábyrgðina á nútíðarhag kirkju vorrar og með-
fram kenna lienni um vor kirkjulegu mein, þá er orsök þess sú,
að vjcr álítum, að liún hefði getað orðið enn nytsamari hinu ís-
lenzka þjóðlífi og kristni landsvors bæði fyr og síðar, cf hún hefði
í hvívetna vcrið eins og kennimannastjett. Krists á að vera, án
þess vjer þó heimtum af honni annað eða meira en heimta má af
sjerhverjum þeim, er tekur sjer ráðmensku á hcndur í annars vín-
garði.
Því hvað eru prestarnir annað en menn, sem gengið hafa í