Verði ljós - 01.02.1897, Blaðsíða 8

24
jafnvel hina hreinustu og fullkomnustu kristindómskenningu, hvort
heldur er í prjedikun eða við ungmennafræðslu, öllum sönnum á-
hrifum. Oss kemur hjer ekki til hugar, að fara að fletta hinum
sorglega mörgu svörtu blöðum í sögu vorrar íslenzku prestastjett-
ar á liðnum tímum. Það, sem á |>au or ritað, er kunnugra öllum
almenningi en svo, að þess gjörist nokkur þörf, að lýsa því frckar
hjer. Og það mun líka óþarft að fara mörgum orðum um það,
hve mikinn þátt þetta hefir átt í því að brjóta niður virðinguna
fyrir öllu því, er viðkemur kirkju og kristindómi og kasta rýrð á
prestastjett vora sem heild, að svo sorglega margir meðal hinnar
íslenzku prestastjettar gleymdu því í lífi sínu og breytni, að það
er postulleg krafa, sem mikil áherzla hvílir á, að leiðtogar safn“
aðanna „prýði lærdóminn með grandvöru líferni“. —
Með þessu vildum vjer hafa leitt rök að þeirri staðhæfingu,
er vjer settum fram hjer að framan, að nútíðarástand vorrar ís-
lenzku kirkju sje meðfram og að miklu leyti því að kenna, hvern-
ig starfsmenn kirkjunnar hafa gegnt köllunarverki sínu á liðnum ára-
tugum. En svo má aptur spyrja: Hvað veldur þessum ófullkom-
leikum vorrar íslenzku prestastjettar? Hvers vegna hefir
hún ekki staðið betur í stöðu sinni en þetta? Meðal margra
orsaka, sem hjer standa á bak við, viljum vjer sjerstaklega nefna
eina, sem oss virðist hljóta að vera aðalorsökin: að prestastjett vor
yfirleitt hafi ékki sem skyldi borið Krist krossfestan í hjarta sínu,
þ. e. ekki verið sjálf nógu gagntekin af lifandi, persónulegum kristin-
dómi. En það hefir ávaltverið og er enn fyrsta og grundvallarskilyrðið
fyrir því, að starf prestanna geti borið ávexti lifandi kristindóms
meðal safnaðanna, að þeir sjálfir beri hinn krossfesta í hjarta sinu
og láti líf sitt og kenningu vera gagnsýrða af trúnni á hann.
Án þessa getur líf þeirra og starfsemi aldrei borið þá ávexti, sem
ætlazt er til að líf og starfsemi kennimanna Ivrists beri í söfnuð-
unum. (Framh.)
Yið áramótin.
(JiiSurlag). Sje frá sjónarhæð áramótanna litið yfir liðna árið, cins
og það varð hjer á landi, getur það ekki dulizt neinum, að það
fyrir margra hluta sakir, verður eitt hið minnisstæðasta árið á
þessari öld, þótt endurminningarnar, sem við það eru tengdar, sjeu
yfirleitt raunalegar og daprar, vegna hinna þungu áfalla, sem á