Verði ljós - 01.06.1904, Qupperneq 9

VERÐI LJÓS!
89
Það er hinn friðþægjandi dauði guðs sonar af fúsum kærleika,
sem hreinsar oss af allri synd.
Ég enda þetta mál með hinu alkunna versi eftir trúarskáldið
vort mikla Hallgrím Pétursson, sem mér fmst í fæstum orðum, er
ég man eftir, flytja mestan kristindóm, ef ekki ]>ví sem næst allan
kristindóm, versinu:
Alt hef ég, Jesú, illa gert,
Alt það að bæta þú kominn ert,
Um alt ])ví eg kvittur er.
Alt mitt líf skal þjóna þér.
Þar til, Jesú, hjálpa þú mér.
,,Alt lief ég, Jesú, illa gert“. Þar ber hinn vanheili upp fyrir
þeim eina, rétta meinanna græðara sína dauðlegu eymd, og dregur
ekkert undan. Fyrir hans líknarfulla augliti fyrirverð ég mig ekki,
])ó að ég gæti dáið af blygðun, ef mennirnir sæju alt, sem hreyfir
sér og hefir hreyft sér í mínu syndspilta l)jarta
„Alt hef ég, Jesú, illa gert,
Alt það bæta þú kominn ert,
Um alt því ég kvittur er“;
þar er lífsvonin, þar er gleðin, þar er friðurinn. Föðurbrjóstið
býður sig fram fyrir hið brotlega barnið, til að halla sér npp að
og fá fyrirgefningu í hinum blessaða bróður, Jesú. „Alt mitt líf
skal þjóna þér“, Þar kenmr til skuldbindingarinnar af minni hálfu,
og þá vandast aftur málið fyrir mér. Vertu trúr alt til dauðans,
trúr í verki trúarinnar, vertu trúr í eftirfylgd frelsarans, þá munt
þú höndla hnossið. Sofandi fæ ég ekki neitt, sem nokkuð er í
varið, sem nokkur eign er í. Sofandi fæ ég ekki þekkingu á guði
nu'num og frelsara, sofandi öðlast ég ekki þann frið guðs, sem
yfirgengur allan skilning. Guð er ekki guð hinna lötu, þeirra sem
ekkert vilja á sig leggja, láta sér alla guðrækni liggja í léttu rúmi.
Stai-fsemi þarf við, stöðugrar starfsemi og árvekni, til þess að finna
guð sinn og frelsara, stöðugt að vaka, til þess að falla ekki í
freistni, stöðug bæn og íhugun, til þess að finna. Þá kemur nú
aftur vanmátturinn, ávirðingarnar, brasanirnar. En ég læt ekki
hugfallast fyrir því. Ég játa veikleika minn í trúskapnum og starf-
seminni eins og í öllu öðru; en ég á stuðning og hann sterkan, ef
ég kannast við veikleika minn og þörf á styrk, og er glaðúr að
geta varpað áhyggju minni upp á hann, sem aldrei bregzt og aldrei
mun bregðast þeim, er treysta honum. Af því að fyrir mér vakir