Nýjar kvöldvökur - 01.05.1909, Blaðsíða 3

BORGIR.
99
Konsúllinnvareinn af þessum veðurglöggu kaup-
mönnum, og hafði nú næstum mannsaldurs
reynslu í því efni. Pess vegna varð honum
flest að féþúfu, sem hann tók sér fyrir, og
þess vegna var óhætt að treysta því, að horf-
urnar væru ekki sem vtrstar, ef hann sagði
það. Retta var almenn skoðun þar í firðin-
um.
Konsúllinn dvaldi góða stund við þessar
»almennu horfur». A meðan bætti hann hvað
eftir annað í glös þeirra, ritstjórans og prests-
ins, en drakk dræmt sjálfur.
Loks tók samtalið aðra stefnu. Konsúllinn
lét í Ijósi gleði sína og innilegustu ánægju
yfir því, að séra Gísli hefði gert sér þann heið-
ur að heimsækja hann og endurtók það, sem
hann fyr hafði sagt, að prestar træðu sig ekki
oft um tær. Retta væri sér því kærara, sem
hann vissi, að séra 'Gísli væri aðstoðarprestur
séra Torfa og tengdasonarefni hans, en lengi
hefði verið fremur fátt með þeim Torfa. Séra
Gísli mundi því fremur hafa heyrt hans
að illu en góðu getið þar innra, en það sýndi
valmensku hans og sannleiksást, að hann léti
ekki baktal á sér festa, en gerði sér sjálfur
far um að kynnast sóknarbörnum sínum.
Hann bað nú séra Gísla að vera jafnan vel-
kominn í hús sitt, og kvaðst vonast þess fast-
lega, þeir létu ekki væringar við Torfa prest
spilla vinfengi sínu. Ressu til staðfestu hringdu
þeir glösum.
Séra Gísla fór að hitna um hjartaræturnar.
Vínið átti dálítinn þátt í því, en ræðan kon-
súlsins þó en meiri. Hann roðnaði í framan
og augun urðu nokkuð vot og starandi. En
nú var hann upplitsdjarfari en áður. Feimnin
færðist af honum og hann fann til ánægjunn-
ar af því, að sitja meðal góðra vina.
Konsúllinn hélt áfram. Nú sagði hann séra
Gísla lauslega af því, hvað þeim Torfa hefði
á milli farið í safnaðarmálum, og bar það
undir hans dóm, hvort honum þætti þetta eða
hitt sanngjarnt eða prestlegt. Séra Gísli var
honum samdóma um það alt saman, eða kink-
aði kolli þegjandi til samþykkis. Að vísu voru
stöku atriði, sem hann hefði langað til að
gera athugasemdir við, en hann hætti við það.
Var það bæði vegna þess, að hann komst
ekki að, því konsúllinn lét dæluna ganga, og
ekki síður vegna hins, að hann vildi sneiða
hjá því að vekja stælur um þessi mál þar inni.
Enda var hann hræddur um, að þá mundi
kólna um vinfengið, en það vildi hann fyrir
hvern mun varast að gefa tilefni til þess. Retta
var þeim mun Iéttara, sem hann félst á ástæður
konsúlsins í öllum aðalatriðum.
Ressa leið færðist konsúllinn smátt og
smátt nær aðalkjarna samræðunnar. Hann
sagði, að nú hefði það um tíma vakað fyrir
sér og fleiri góðum mönnum þar ytra, að
segja sig úr þjóðkirkjunni og stofna fríkirkju.
Hugmyndin væri nú nokkurra missira gömul
og því farin að þroskast. Nú hefði tendgasyni
sínum,ritstjóranum, —þeim öllum til mikils fagn-
aðar— heyrst það á prestinum upp við Dranga-
foss um daginn, að hann væri hlyntur þessu
máli og ekki fráhverfur því, jafnvel að leggja
fram lið sitt því til stuðnings.
Konsúlnum þólti hyggilegra, að kalla hug-
myndina nokkurra missira gamla, eit nokkurra
daga, og eins hitt, að láta sem hér væri um
nokkurn flokk manna að ræða. Slík smá-lýgi
gat engan skaða gert.
Rað var sem séra Gísli fengi sting í brjóst-
ið, þegar samtalið hneigðist að þessu, og í
fyrstunni svaraði hann vöflum einum. En orð
þau, sem hann hafði talað við Drangafoss, urðu
ekki aftur tekin Að vísu datt honum í hug
að segja þetta hreinskilnislega, að honuni hefði
engin alvara verið ineð þeim, en honum fanst
hann gera sig að minni manni með því, og
þá hætti hann við það. Hann lét því í veðri
vaka, að fríkirkjufyrirkomulagið væri einmitt það,
sem hann teldi hið eina rétta og eðlilega, en
taldi nokkur tormerki á að byrja á því, og hug-
ntyndina enn þá í bernsku. Ress vegna vildi
hann hugsa sig vel um, áður en hann gæfi
bindandi svör í þessu máli.
Konsúllinn bætti í glasið hans. Hann þakk-
aði honum hlýlegar undirtektir, Itvað það aldrei
13*