Nýjar kvöldvökur - 01.05.1909, Blaðsíða 11

Á FERÐ OG FLUGI.
107
hof, bæjnþorp og bændabýli, sem liðu fram
hjá, er hinn skriðþungi bátur skreið upp eftir
fljótinu. Og þegar þeir sigldi fram hjá hinni
víðlendu borg Tientsing, sem hefir á aðra mil-
jón íbúa, fór hann að hugsa um ófriðinn, sem
Englendingar og Frakkar áttu í við Kínverja
1860, þegar þeir fyrnefndu neyddu hina til að
opna ýmsar hafnir fyrir verzlunarflota þeirra.
Og hann hugsaði sem svo, þrátt fyrir alt fjöl-
mennið í þessu landi hefir oss Evrópumönn-
um ávalt veitt betur, þótt fjölmennismunurinn
sé geysimikill, og því skyldi eg þó eigi eins,
áður en líkur, geta losað mig úr vanda með
yfirburðahæfileikum þjóðar minnar þótt ærinn
sé liðsmunur, og sál hans fyltist von og hug-
rekki við þessar hugsanir, en allur kvíði var
flúinn. Um kvöldið voru þeir komnir að bæ
þeim, er La-Main nefnist. Héldu þeir þar kyrru
fyrir um nóttina og sváfu í bátnum.
Daginn eftir var haldið áfram og daginn þar
á eftir og seint á þriðja degi var komið til
borgarinnar Toung-Teheou. Paðan og til Pek-
ing eru aðeins 8 kílómetrar, en þá Ieið varð
aðfara landveg. Pótt komið væri fram á kvöid
var ferðinni eigi að síður haldið áfram, og
Lavarede var fluttur í burðarstóli því hann var
álitinn ófær til gangs.
Um miðnætti var komið til hinnar miklu
borgar og fanginn fagnaði því að eiga von á
að fá að sofa það sem eftir væri næturinnar.
En það var eigi hlaupið að því að komast í
húsaskjól um hánótt. Allar götur voru mann-
lausar,. og flestar lokaðar til endanna með járn-
hlekkjafestum. Lögreglumennirnir urðu fyrst að
taka þær niður til að komast inn í einhverja
götu og síðan setja þær fyrir aftur og var þetta
ærið tafsamt. Lavarede sá alstaðar þessa lágu
múrgarða, sem hlaðnir hafa verið kringum
hina yrktu lóðarbletti, sem svo að segja fylgja
hverju húsi í borginni. Við og við mættu þeir
einum og einum næturflakkara, en jafnskjótt
og lögreglumennirnir urðu þeirra varir, gáfu
þeir vísbending með því að berja í burðar-
stólsbríkina, og flýðu hinir þáóðara, því enginn
má þár mæta fangaflútningsmönnumánæturþeli,
Af þessum ástæðum, varð ferðin gegnum
borgina mjög tafsöm, en loks eftirtvo klukku-
tíma var komið að hinni háu múrgirðingu. sem
lykur sig um ineta hluta borgarinnar, og er
svo há, að yfir hana sézt eigi nema á hin gulu,
rauðu eða gráu þök, sem eru til skiftis á
öllum húsum sem inni fyrir eru. Pessi hluti
bæjarins, sem þannig er aðgreindur og inni-
lokaður, nefnist hinn keisaralegi bæjarhluti eða
hin heilaga borg. Par býr keisarinn með allri
hirð sinni, og eru hallir hans og hús öll með
gulum þökum. Par búa margir hinir hærri
embættismenn og aðalsmenn, og eru hús þeirra
með rauðum þökum,en þökin yfir húsum hinna
lægri embættismannahirðarinnar og höfðingjanna
eru með gráum þökum.
Prjú hlið eru á þessum mikla múr, og
komu fangaflutningsmennirnir innan stundar að
einu þeirra; það nefndist Nyang-Tingmen-hlið-
ið eða friðarhliðið, og var það inn um 'þetta
hlið að frakkneskir og breskir hermenn brut-
ust 1860, og eins hermenn Evrópu tstórveld-
anna, þegar sendiherra þeirra var veitt atför
fyrir fáum árum, og fulltrúi Pjóðverja skotinn.
Eftir vísbendingu lögreglumanna var hlið-
inu lokið upp, og var svo haldið inn í hinn
helga bæjarhluta, og eftir litla stund var fang-
inn borinn inn í myrkan fangaklefa og skilinn *
þar einn eftir.
Hann fleygði sér óðara á gólfið og sofn-
aði þegar. Pó varð honum eigi svefnsamt, því
hann hrökk upp við að þreifað var um fætur
hans, og hann var þess var, að hann var ekki
einsamall í þessum myrka stað. Hann rétti út
hendina og mætti hendi annars manns, og
spurði í fáti hver þar væri.
«Eg er frakkneskur maður» var honum
svarað.*
«Svo við erum samlandar«, svaraði Lava-
rede.
«Og hvað eruð þér?» spurði ókunnugi
maðurinn.
»Fangi, en þér?»
«Einnig fangi.»
Síðan fór þessi fangi, sem hafði verfð fyrir
14*