Nýjar kvöldvökur - 01.05.1909, Blaðsíða 5

BORGIR.
101
söfnuðinn að erfðum eftir Torfa. En gerðist
hann fríkirkjuprestur, bryti hann brýrnar að
baki sér, því þá væri ekki framar um sam-
komulag á milli þeirra Torfa að ræða, og mjög
óvíst, hvort kirkjuvöldin fyrirgæfu honum ann-
að eins tiltæki. Hann ætti því mikið á hættu
og þyrfti þ\í mikið á fulltingi og drengskap
þeirra fríkirkjumanna að treysta, ef hann ætti
að reisa merki þeirra.
Konsúllinn lét sér þessa tölu vel líka, og
iofaði öllu fögru; og séra Gísla leizt svo á
manninn, að ekki mundi hann lofa meiru, en
hann ætlaði sér að efna.
Pað var nú bundið fastmælum, að þessi
ráðagerð væri látin fara mjög hljótt fram eftir
sumrinu, meðan mesta annríkið var. »En Mjöln-
ir«. átti að undirbúa menn með greinum um
fríkirkjumálið við og við. A með^n átti séra
Gísli að halda andlega kvöldsöngva með ræð-
um og bænahaldi í Good-Templarahúsinu á
sunnudöguin. Þeir áttu að kenna mönnum að
safnast saman til guðsþjónustu þar á Eyrinni
og venja þá af því með öllu að sækja messu
inn í fjarðarbotninn. Og þegar þeir tæmdu
glösin síðast, drukku þeir minni hinnar ungu
fríkirkju, sem þeir töldu — sama sem —
stofnaða,
Að lokum bað konsúllinn séra Gísla að
gera sér þá ánægju, að borða hjá sér mið-
degisverð.
Presturinn þáði boðið með þökkum.
Seinna um daginn sátu þau í þessari sömu
stofu konsúllinn og Hildur og séra Gísli. Rit-
stjórinn var þar ekki.
Peir konsúllinn og séra Gísli reyktu vindla
sína og ræddu um alla heima og geima. Nú
var öll feimni farin af prestinum og honum
geðjaðist með hverri stundinni betur og betur
að konsúlnum.
Hildur var hæglátari, en hann hafði séð
hanft áðwr. Návrst konsúlsins hétt mestu kát-
ínu hennar í skefjum. Og þótt hún legði við
og við orð í belg, eða hlægi að því, sem þeir
sögðu, átti hún bágt með að leyna því að
henni leiddist. Hún hvarflaði frá einu til ann-
ars og fitlaði við ýmislegt. Húnvissi ekki hvað
hún átti að taka sér fyrir hendur.
Séra Gísli gaf henni stöðugtauga. Nú kom
hún honum enn öðruvísi fyrir sjónir, en í hin
skiftin tvö, sem hann hafði séð hana. Petta
hæglæti fór henni yndislega, engu síður en
fjörið og glaðværðin. Pað gerði hana kven-
legri, húsfreyjulegri, langaði prestinn til að kalla
það.
«Hildur, — ætlarðu ekki að leika eitt lag
fyrir okkur ?» spurði konsúllinn eitt sinn eftir
að hlé hafði orðið á samtalinu.
Hildur færðist fremur undan.
Eg kann svo fátt en þá. Presturinn hefir
ekkert gaman af því að heyra mig leika á
hljóðfæri. Hann hefir svo oft heyrt vel leikið.»
«Hvaða bull!» svaraði konsúllinn. «Hann
virðir það á betra veg.»
Nú lagði séra Gísli að henni líka, og sár-
bað hana um, að lofa sér að heyra eitt lag.
Pað var ekki laust við, að Hildi þætti gam-
an að því, að láta þá báða ganga eftir sér.
«Pér verðið þá að lofa mér einu í staðinn,
séra Gísli,» mælti hún, um leið og hún tók
söngbækur ofan af hljóðfærinu og blaðaði í
þeim. «Pér verðið að syngja eitt lag fyrir
okkur.»
Nú vandaðist málið. Sízt af öllu hafði séra
Gísli viljað verða fyrir þessari bón.
«Eg get ekkert sungið,» mælti hann bros-
andi og roðnaði við.
Hildur flýtti sér að andmæla því:
«Þér þurfið ekkert að- segja mér af því.
Pér sunguð með okkur uppi við fossinn; mun-
ið þér það ekki? Pér hafið ágæt hljóð.»
»Honum er engin alvara að færast undan
því,» skaut konsúllinn inn í.
Séra Gísli hafði fremur veik hljóð en hljóm-
þýð og beitti þeim gætilega. Hann var söng-
vin að eðlisfari og hafði Iagt allmikla stund
á söng á skólaárutn sínum. Pað átti betur vrð