Nýjar kvöldvökur - 01.05.1909, Blaðsíða 14

110
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ur sporðdreki var baldýraður á brjósti kápunn-
ar; þeir stóðu hreyfingarlausir og biðu eftir
nýju verkefni. Rétt hjá þeim stóð höggstokk-
urinn og nokkrir kassar, sem höfuð hinna háls-
höggnu voru látin falla í. Nokkur blóðug manns-
höfuð lágu þegar í einum þeirra. Lavarede
brá við þessa sýn, og var sem að dragi úr
honum allan þrótt, svo hann skalf á beinum,
og lá við að hníga til jarðar. Retta var þó
eigi nema augnabliks skelfing. Rjóðernis-
stærilæti hans reisti hann við og veitti honum
þrek. Sú meðvitund varð ríkust í huga hans, að
ef dauðann yrði eigi flúið, skyldi hann sýna
öllum að hann mætti honum með frakknesku
hugrekki og kvíðalaust, og hann rétti úr sér
og bar höfuðið hátt, svo að þessir gulu böðl-
ar sæju, hvernig Evrópumenn bera sig, er þeir
stíga upp á höggstokkinn. Eftir skipan foringja
fararinnar settist hann á glæpamannabekkinn
uppi á pallinum og beið þess, að hringt væri
til aftökuathafnarinnar. Látlaus kliður frá fjöl-
menninu umhverfis suðaði fyrir eyrum hans.
Alt í einu kom sérstök hreyfing á fjölmennið.
Manngrúaveggurinn opnaðist á einum stað,
og karlmaður og ung kona komu í gegnum
hliðið, sem lokaðist á eftir þeim. Rau gengu
beint til fangans. Voru þar komin ensku feð-
ginin og leiddi Englendingurinn dóttur sína.
Ensku feðginin höfðu lagt af stað frá Takou
sama morguninn og Lavarede. Vindur var hag-
stæður og seglið var því dregið upp á hjól-
börunum, sem þeim var ekið á. Með því móti
runnu þær langt um hraðara en við hefði mátt
búast, og ökumaðurinn hljóp við fót milli
börukjálkanna. Fyrsta daginn náðu þau til
borgarinnar Tien-Tzir.g og hittu þar enska
konsúlinn, sem tók á móti þeim tveim hönd-
um, og bauð þeim til kvöldverðar. Hann var
ákaflega glaður að fá þessa landa sína, til þess
að vera hjá sér uin kvöldið, og en glaðari
var hann þegar hann heyrði að þau væru á
leiðinni til höfuðstaðarins, því þangað ætlaði
þann sjálfur daginn eftir, til að horfa á loft-
ferð doktors Kapers, þjóðverska loftfarans. Og
þegar 'nann heytði hvaða flutningsfæri feðgin-
in höfðu, var eigi við annað komandi, en að
þau yfirgæfu hjólbörurnar, og ækju með hon-
um í vagni hans, sem var eftir Evrópusniði og
í alla staði ágætt flutningsverkfæri. Konsúllinn
dró engar dulur á það við herra Murlyton,
að ekki væri hættulaust fyrir ,Evrópumenn að
fara til Peking þá dagana.
«Kínverjar eru afturhaldsmenn fram úr lagi,»
sagði hann, »og hata allar nýungar. Landi vor
Hart kom fyrir nokkru upp gasframleiðslu í
Peking, en hann varð að hætta við það fyrir-
tæki, af því enginn vildi nota gas. Pjóðverjinn,
sem nú ætlar að reyna að leiða athygli Kín-
verja að notagildi loftfara, sem hægt sé að
stýra, hefir einungis vakið óbeit fólksins á slíkri
nýbreytni, og leynifélögin reyna að færa sér sem
bezt í nyt gremjuna út af þessu, og gera alt
sem tortryggilegast.»
«Og það getur ef til vill orðið okkur að
gagni,» sagði ungfrú Aurett.
»Ef svo er þá hittist líklega vel á,» sagði
konsúllinn.
Herra Murlyton lét nú hjólbörumanninn
vita, að hann þyrfti eigi Iengur á honum að
halda eða börunum hans. Lét hinn sér það
vel líka, en engu vildi hann slá af kaUpi því,
sem samið hafði verið um alla leiðina, og
varð því að borga honum það.
Morguninn eftir sneri hann heim til sín með
lausar börurnar. Um miðjan daginu mætti hann
Evrópumanni fótgangandi, illa til reika og
þreytulegum. Par var Bovreuil gamli kominn.
Hann hafði eigi verið eins heppin og feðg-
inin, því þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir hafði
hann ekki getað fengið neinn hjólvagn til þess
að flytja sig til Peking, þegar hann komst eft-
ir að feðginin væru að leggja af stað þangað.
Hann afréði því í ráðaleysinu að leggja af
stað gangandi, þótt slíkt væri ekki neitt álit-
legt fyrir aldraðan og fremur holdugan mann,
því vegalengdin var um 135 kílómetrar (alt að
4 þingmannaleiðir). Fyrsta daginn þrammaði
þó karlinn um 30 kflómetra og náði seint um