Nýjar kvöldvökur - 01.02.1911, Síða 7

ÚR BLÖÐUM JÓNS HALTA.
31
«Eg vona að þér megið treysta því —
skólalífið hefir ekki haft nein slík áhrif á mig.
Þegar almenningsálitið hefir tekið einhvern fyr-
ir, og lastað hann í húð og hár og ætlað hon-
um alt ilt, hefi eg ætíð haft illan grun á því,
haldið að þar réði meiru misskilningur en þekk-
'ng> °g jafnvei oftast hugsunarlaus eftirhljóm-
ur af annara orðum, og svo finst mér það
hljóti einhvernveginn að vera með Jón heitinn
og álitið á honum.
«Það varð að vera,» svaraði hún ofur-
þægilega, «að einhver hlyti að finna það, og
það þó ókunnugur væri, að það væri ekki alt
rétt, sem sagt hefir verið í dag. En því mið-
ur er eg ekki svo kunnug sem skyldi. Hann
hefir víst engum sagt meira en mér, en þó
hefir hann ekki sagt mér sögu sína svo, sízt
frá yngri árum, að eg viti neitt um hana til
hlítar. Það er margt sem eg hefi enga hug-
mynd um. sízt að nokkru ráði. t. d. um Önnu
á Fossum. En að hún var honum eitthvað
mikið venzluð eða vandabundin, — það er eg
viss um, en hvernig, veit eg ekki, sízt svo, að
eg vilji neinum getum að því leiða.«
»Skyldi ekki finnast neitt skrifað um það
eftir hann?«
»Eg hefi ekkert farið yfir blöð hans eða
bréf. En það á eg nú samt að gera, og geri
þegar eg get. En verðið þér ekki hérna til
föstudags?«
«Eiginlega hefði eg nú átt að halda áfram
heimleiðis. En eg er nú samt helzt að hugsa
um að bíða. Mig langar til að koma á axjónina
og vita hvað hann hefir átt af bókum — eg
hef heyrt hann hafi átt talsvert af þeim.»
»Já, hann átti talsvert af þeim, og fleiri af
þeim útlendar en innlendar. Sumt af þeim hefir
hann gefið mér, en flest aí þeim á að selja.
Komið þér bara frameftir annað kvöld eða
tímanlega á föstudagsmorguninn og skoðið þér
þær. Rá skal eg um leið segja yður það lít-
ið eg veit. En nú sé eg þeir ætla að fara að
fara, svo eg má ekki lengur vera að tala við
yður. Verið þér sælir.»
Það var eins og þetta væri eini sólargeisl-
inn sem skinið hafði á hug og hjarta Helgu
þennan dag. Hún var miklu léttilegri og glað-
legri, þegar hún skildi við mig. Eg fann að
hún var ekkert hrædd við að fela mér öll leynd-
armál Jóns halta og hennar, að svo miklu leyti
hún hafði þau í hendi sér. Eg vissi að sönnu,
að þau voru ekki mörg; en það fanst mér nú
samt einhvernveginn, að það mundi standa í
hennar valdi að rétta mér lykilinn að æfi Jóns
halta.
Eg gekk hægt heim á hlaðið aftur en hafð'
augu á Helgu. Hún gekk aftur að leiðinu,
beygði sig yfir það, og stóð þar litla stund.
Það var eins og hún væri að biðja Jón fyrir-
irgefningar á því, hvernig hefði verið talað um
hann í dag, og hvernig mennirnir höfðu reynzt
honum, og misskilið hann. En ef til vill hef-
ir hún þó um leið sagt honum það, að það
væri þó ein sál til hér viðstödd, sem skoðaði
hann öðruvísi en almenningurinn, og liti mann-
úðar- og umburðaraugum á hann og æfi hans.
Mætti hún ekki láta þenna mann vita það
sem hún vissi?
Þetta fanst mér nú mundi vera. Hvort það
var svo, hefi eg aldrei fengið að vita — og
aldrei verulega spurt um það, — enda segist
hún ekkert muna það, og það getur verið, að
það sé satt.
»Ferðu ekki að koma, Helga, við erum
að fara,« kallaði Þorbjörn heima á hiaði; þeir
voru búnir að leggja á hestana,
Helga leit við, stóð enn svo sem mínútu
við leiðið og kom síðan.
Svo héldu þau af stað.
[Framh].
Óheppilegur kaupbætir.
Ungfrú X, sem þótti loðin uni lófana, sagði við
undirforingja Y, sem altaf var að draga sig eftir henni.
»Nú skaltu gizka á aldur ininn, og senda mér
jafnmargar rósir og þér hyggið mig margra ára.
Næsta morgun sendi liann biómabúð pöntun á
18 rósum, sem sendast skyldu ungfrú X.
Kaupmaðurinn segir þá við afgreiðslumann sinn:
»Undirforingi Y. er einn af mínum beztu viðskifta-
mönnum. Látið hann fá 12 í viðbót í kaupbætir.t