Nýjar kvöldvökur - 01.02.1911, Síða 10

34
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
•<Nú hafið þér komizt að raun um, að eg
hefi staðið við orð mín, og náð aftur fundi
yðar.f
Regar fanginn svaraði þessu engu, sagði
hann ennfremur:
»Eruð þér mállaus, eða hafið þér engar
óskir fram að bera?«
»Hvað ætti eg að segja?« svaraði fanginn.
»Rér hafið framið á mér ofbeldisverk og þannig
náð fundi mínum, en til hvers? »Fyrii breytni
yður við mig mun samvizka yðar seint eða
snemma krefja yður til reikningsskapar.«
Múlattinn ypti öxlum kæringarleysislega og
sagði:
»Til hvers eg hefi látið ná yður til fundar
við mig, hefi eg áður sagt yður.«
»Eg hefi eigi njósnað um ferðir ykkar fé-
laga eða svikið ykkur.«
»Eg veit það.«
»Og þó farið þér með mig eins og hættu-
legan glæpamann.«
»Getið þér sannfært menn mína um að þér
séuð saklaus?«
»Ekki eg, en þér getið það. Segið mönn-
um þessum sannleikann, þeir munu trúa yður.«
»Með rökum verður eigi ofsi fjöldans bæld-
ur. Einungis hið sadda tígrisdýr hlýðir tamn-
ingamanninum. Hið hungraða ræður enginn
við.»
»Og þetta finst yður réttlæti?«
»Hvað varðar mig um réttlæti, eða er stjórn
náttúrunnar bygð á réttlæti? Regar hvirfilbyl-
urinn brýtur pálmann, er það þá réttlæti, sem
þverbrýtur stofn hans?«
«Nei, en þér vitið að ég er saklaus.»
»Það er hjörturinn líka, og þó hitta hann
kúlur veiðitnannsins.« Svo þagði hann um stund
í þungum hugsunum, sagði síðan alvarlegur:
sRar sem svo margir sekir komast hjá hegn-
ingu, er eigi að fást um það, þótt gert sé út
af við einstaka sakleysingja. Hugsið um alla
þá veslinga af svarta kynþættinum, sem hrifs-
aðir hafa verið frá heimkynnum sínum af hin-
um hvíta kynþætti, sem þér eruð af, og
síðan hafa lifað og dáið undir þrældóms- og
kvalaoki og margir pínast til dauða. Rér
ættuð því eigi að mögla yfir hlutskifti yðar,
að verða nú að deyja, sem þér eflaust verðið,
nema eg frelsi yður, en það geri eg einungis
með ákveðnu skilyrði, sem er það, að þér
giftist stúlku þeirri, sem eg hefi ákveðið að
verði konan yðar.
»Aldrei,« hrópaði Walter örvilnaður.
»Rér verðið annaðhvort að giftast henni
eða þér með morgni hangið dauður í einu af
trjánum hér í grend; vægari dauðdaga get eg
eigi veitt yður.«
«í guðs bænum þá,« sagði Rjóðverjinn í
vonleysisæsingu, »fyrst þér ætlið að myrða mig,
þá gerið það fljótt.«
»H!ustið á mig: stúlkan er fögur, auðug,
hefir fengið gott uppeldi og er af góðu fólki
komin. Fjöldi manna mundi öfunda yður af
slíkri konu. Hún er líka í ætt við mig,« bætti
hann við drýgindalega.
Slík frændsemi var síður en svo meðmæli
hjá Walter, en hann þagði um það og spurði:
«Rví giftist þér henni þá ekki sjálfur, fyrst
hún er slíkur kvenkostur?«
Kpað hafði eg ásett mér, en hún vildi mig
ekki, og hún hefir í fylstu alvöru sagt mér, að ef
eg svo mikið sem minnist í það við hana að
giftast mér, mundi hún umsvifalaust ráða sér
bana. Og hún er nógu einbeitt til þess að
framkvæma hótanir sínar,« sagði hann með
gremju. »Eg hætti því við að hugsa um
ráðahag við hana óg hefi gift mig annari. Nú
er ráð fyrir yður að fylgja dæmi mínu og taka
þann kostinn að gifta yður. Tíminn er stuttur og
þér ættuð að ákveða yður umsvifalaust.«
«Guð minn góður,« sagði Walter, »Mérer
ómögulegt að gifta mig. Eg get ekki gert að
því, að eg hefi andstygð á hjónabandi og köfl-
un mín og staða----------.«
»Jæja, þér hljótið sjálfur bezt að vita, hvort
þér heldur viljlð verða hengdur,» sagði Mú-
lattinn kuldalega.
»Munið eftir, að þér eruð nú staddur innan
landamæra Bandaríkjamia, og að Grant hers-
höfðingi, sem þér viljið veita lið, mun eigi