Nýjar kvöldvökur - 01.06.1912, Qupperneq 18

138
NYJAR KV0LDVÖKUR.
er húsmóðir mín ekki mönnum sinnandi fyrir
sorg og óvissu.«
Abendaraez spenti af sér vopnum sínum
og skildi þau eftir og gekk síðan hljóðlega á
eftir stúlkunni upp hinn krókótta stiga, sem lá
upp í herbergi Zarísu. Ekki er hægt með
orðum að lýsa fögnuði þeim og alsælu, sem
fylti hjörtu hinna ungu elskenda, er þau fund-
ust aftur. Tíminn leið óðfluga, án þess þau
tækju nokkuð eftir, og Abendaraez hafði ná-
lega gleymt heiti sínu við Don Rodrigó. Regar
hann mintist þess var sem hnífur væri rekinn í
gegn um hatin. Hinir sælu draumar hans voru
á enda og skilnaðarstundin nærri komin. Zarisa
sá að eitthvað var um að vera. En þegar hún
fékk að heyra orsökina glaðnaði yfir henni.
»Vertu hughraustur,« sagði hún og lagði hina
mjúku arma um háls honum. »Eg hefi lykil-
inn að fjársjóðaherbergi föður míns; sendu
lausnargjald til Allóra og vertu svo hér hjá mér.«
»Nei, það get eg ekki,« svaraði hann, »eg
hef lofað því upp á trú og æru að koma aftur,
og sem sannur riddari, hlýt eg að efna það.
svo taka örlögin við.«
»Rá fer eg með þér,« mælti Zarisa. »Aldrei
skalt þú fara þangað sem fangi, meðan eg er
frjáls.«
Abendaraez varð frá sér numinn af fögn-
uði, því þetta sýndi bezt, hve falslaus og hrein
ást hennar var.
Niðurstaðan var því sú, að Zarisa færi með
honum til Allóra. í dögun lögðu þau af stað
og námu hvergi staðar fyr en þau komu til
Allóra.
Þau gengu inn í kastalann, og Abendaraez
leiddi brúði sína fram fyrir Don Rodrigo og
ávarpaði hann á þessa leið: »Nú gefst þér á
að líta, göfugi landsstjóri, hvernig maður af
ættinni Abencerraga efnir orð sín. Eg hét þér
að koma aftur, en nú færi eg þér tvo fanga
fyrir einn. Líttu nú á Zarisu og dæmdu svo
um, hvort eg hafi ekki haft ástæðu til að syrgja
missi slíks dýrmætis. Taktu við okkur báðum,
því lífi mínu og beiðri hennar álít eg bezt
borgið í þínum höndum.«
Don Rodrigo dáðist að fegurð Zarisu og
göfuglyndi Serkjanna. Don Rodrigó mælti:
»Ekki veit eg hvort ykkar tekur hinu fram, en
það veit eg, að mér er það mikill heiður að
hafa ykkur hér í kastala mínum. Vil eg að þið
skoðið ykkur sem heima, þá stund er þið
dveljið hér.«
Fjóra daga dvöldu þau Abenaraez og Zarisa
í Allóra og lifðu þar í góðu gengi. Don Rodri-
gó sýndi þeim alla þá vináttu og sóma, er hon-
um var framast unt, og var þeim sem bezti
bróðir og vinur. Hann reit til konungs Serkja
í Granada og sagði honum alla málavöxtu;
hann lofaði mjög hreysti og dygð Abendaraezar
og fór fram á að konungur náðaði hann.
Konungi þótti mikið til koma um aðgerð-
ir Don Rodrigós, og þótti vænt um að hafa
nokkur kynni af svo hraustum og ágætum óvini.
F*ví þótt Don Rodrgó hefði oft gert honum
skaða mikinn, þá dáðist hann að* hreysti hans
og hugrekki. Konungur lét kalla fyrir sig yfir-
manninn í Coyn og lofaði honum að lesa bréfið.
Ymist setti hann dreyrrauðan, eða hann varð
bleikur sem nár, meðan hann las bréfið.
»Still reiði þína,« mælti konungur. »Alt,
sem í mínu valdi stendur geri eg fyrir Don
Rodrigó í Allóra. Far þú til Allóra, tak börn
þín í sátt við þig ög farðu svo með þau heim
til þín. Eg mun vernda og varðveita þennan
afspring ættarinnar Abencerraga og vera ykkur
ölluin hlyntur.
Gamla manninum rann þá óðara reiðin.
Hann brá þegar við og skundaði til Allóra,
tók Abendaraes og Zarisu í sátt við sig og
sýndi þeim allan sóma. Rodrigo létfanga sinn
lausan án lausnargjalds, en áskildi sér vináttu
hans að launum. Hann fylgdi ungu hjónunum
til Coyn með fríðu föruneyti, og þar var svo
stofnað til hátíðlegrar brúðkaupsveizlu með
mikilli viðhöfn og dýrð. Regar veizlunni var
lokið, fór hver heim til sín. Margir voru leiddir
út með sæmilegum gjöfum, þar á meðal Don
Rcdrigó.
Skömmu síðar kom gamli maðurinn að
máli við ungu hjónin og mælti: »Allar eigur