Nýjar kvöldvökur - 01.01.1914, Síða 18

16
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
því er hann léti dóm ganga yfir þau í þessu
máli, skyldi hann mega taka ábyrgð á sig fyr-
ir því, að það væru ráðvandar til munns og
handa persónur þær, er hann léti dæma inn
á heimilið, en ef hann treysti sér að taka það
í ábyrgð, myndi hann vera fær um að lofa
konunni að ílengjast hjá sér sjálfum, eins og
hann væri í bráð búinn að lofa henni að vera
hjá sér. Væri hún injög brotleg, þá væri eng-
ion refsivöndur hentari en hann í allri sveit-
inni, til að lægja í henni rostánn og óknyttina.
Eftir nokkuð lengra orðakast frá báðum
hliðum, þoldi Rórður ekki mátið lengur og
rauk á dyr.
Magnús sat eftir spakur að vanda og vildi
miðla málum og stilla til friðar, var því vel
tekið, en ekkert ávanst. Að stundarkorni liðnu
kom Þórður aftur inn og var gustillur sem
Glámur forðum, en talaði fátt, það var ástríða
sú á honum, að slíta eitt og eitt hár úr skeggi
sínu, þegar hann var reiður, og í þetta sinn
fengu þau að týna tölunni. Að lokum þáði
hann þó góðgerðir þær, er honum voru boð-
nar, og var það fyrir tilstilli Magnúsar.
Raðan héldu þeir ‘svo, án þess að orða
húsmenskumálið við fleiri bændur svo menn
vissu til. Leið svo um hríð.
Nokkru síðar en þessi heimsókn gerðist, kom
bréf til fóstra míns frá sýslumanninum, og var
innihald þess sem hér greinir:
íHreppsstjórinn í Holtshreppi hefir tilkynt
mér, að þér hafið neitað honum um, og
jafnvel haft ill orð um, að taka í hús yðar
og Ijá nauðsynlegustu hluunindi, móti fullu
endurgjaldi, Einari nokkrum Einarssyni, á-
samt konu hans og tveimur börnum þeirra,
þó þér eftir kunnugra manna áliti, hafið næg
eða yfirfljótanleg hús.
Fyrir því vil eg þénustusamlegast — jafnfrara
því að brýna fyrir yður, skyldu yðar, að
hlýðnast hreppsstjóra yðar — skipa yður und-
ir daglega múlkt að hlýðnast, og taka við
gteindum Einari og hyski hans, og sýna
engan mótþróa eða tregðu á nokkurn hátt,
í samningum við hreppsstjóra yðar og sveit-
arbændur, viðvíkjandi umtöluðu húsnæði.
Skrifstofa N.-sýslu 30. maí 18. .
Lárus Halldórsson.*
(Meira.)
UNDIR PlLJUM
Eftir Holger Drackmann.
Máninn skein yfir Norðursjóinn. Um dag-
inn hafði rignt'og veriðLhvast. Og eftir sólarlag
leit út fyrir að hvessa mundi enn meira. Sjón-
deildarhringurinn var þakinn þéttum skýjabakka,
og yfir honum var himininn skínandi og gulur,
jafnvel ískyggilega hreinn. Efst í gula litnum
drógu sig saman fáeinir langir, dökkrauðir flók-
ar; og hér og þar milli þessara flóka komu
smáský í Ijós með einkennilegri lögun, Iíkust
flugdrekum skóladrengjanna, þegar vindurinn
grípur vængina og stélið og dregur alttilann-
arar hliðar.
Smátt og smátt hækkaði bakkinn. Guli lit-
urinn sortnaði meir og meir. Flókarnir dróg-
ust saman í smáu skýjunum og mynduðu feikna-
stórar ófreskjur. Loftið var kvíðvænlegt og hrika-
legt; skuggarnir af stórum og myrkum skýjum
köstuðust yfir sæinn, sem óx með hverri mín-
útu. Þungir dimmbláir bylgjukamparnir brotn-
^uðu með endilöngum hliðum enska skipsins.
Reykurinn þaut suðandi upp úr reykháfnum,
endrum og sinnum lýstur af glóandi neistum.
.Vindurinn þaut ömurlega í stögum og stréngjum.
»Má eg spyrja, hvernig líður yður af sjó-
veikinni ?«
Sá, sem spurði var danskur maður frá Ame-
ríku, skipstjóri. Hafði hann á yngri árum verið
á enskum skipum, en síðan dvalið í Banda-