Nýjar kvöldvökur - 01.10.1914, Blaðsíða 4

270
NYJAR KVÖLDVÓKUR.
hvítir menn, negrar og Arabar, klæddir hinum
verstu tötrum, með flakandi skikkjum og flak-
andi hári, og stökk og brunaði fram sem þeir
ættu lífið að leysa. Reir báru axir og stiga og
fluttu með sér litlar slökkdælur á vögnum og
lömdu hestana, en augun ætluðu út úr hest-
unum af hræðslu — þeir öskruðu og veifuðu
blysum, hlupu alt um koll og tróðu all undir
fótum sem þeir mættu, og þeir voru allir slett-
óttir af blóðinu úr fólki því, sem þeir ruddust
yfir, særðu og dauðu.
Ohljóðin og hávaðinn, þessi ærðu óp: All-
ah, Allah, Junghen Var! bárust meðfram Bos-
porus, skoluðust upp að Dolma-Bagdsche,
heyrðust í trjágörðunum, sveitahöllunum, her-
skálunum og Yildis-Kiosk, og alt inn í her-
bergi soldáns í kvennabúrinu; þar flatmagaði
hans hátign á gullofnum silkihægindum í daufri
ljósglætu; kom þar inn til hans ein af konum
hans í eldrauðum fötum steinþegjandi og kross-
lagði handleggina; búningur hennar merkti
það, að eldsvoði væri í Konstantínópel. Sold-
áni varð bilt, svo hann spratt á fætur.
Borgarbúar urðu ærið skelkaðir; þeir horfðu
í fáti á óhemjugang skrílsins áfram, en mest
urðu þeir þó hissa á litlum hóp riddara, er
reið fremst í hóp brunaliðsins. Riddarann, sem
fremstur reið og réð ferðinni, þektu þeir að
vísu: Pað var Kustanyi Bey á kolsvarta hest-
inum sínum og hafði haun nakið sverð blik-
andi á háa lofti. En á eftir honum komu nokk-
rar undarlegar myndir, sem voru mjög svo
hjáleitar við hina. Rar var enskur maður, fríð-
ur og tígulegur, í enskum búningi með hjálm
á höfði, og við hlið honum fór grískur mað-
ur í gullsaumuðu vesti og hvítu stuttpilsi, og
svo var þriðji maðurinn líka riðandi í norður-
álfumannaklæðum.
Hópurinn ruddist áfram óstöðvandi eftir
strætunum og komst inn á það svæði, þar sem
hús patríarkans gnæfði upp.
»Junghen Var,« grenjaði Kustanyi Bey og
benti með sverðinu á porthurðina, þunga og
járnbúna. Brunaliðið geystist frani, tyrknesku
varðmennirnir tvístruðust út í buskann og ax-
irnar fóru að lemja á trénu.
Hvergi sást reykur —hvergi eldur. Alstaðar
í kring hafði gluggum og dyrum verið lokiðupp,
og fólkið horfði með angist í kringum sig,
heiður og tær stjörnuhimininn hvelfdist yfir
húsþaki patríarkans.
En alt svæðið var fult af hálfvitlausum mönn-
um og kastaðist yfir það rauður glampinn af
blysum þeirra. Slökkvidælunum var komið fyrir,
hestarnir spentir frá, stigarnir reistir upp við
múrana, og eins og vant var réðist brunaliðið
eigi aðeins á hús það sem eldurinn var í,
heldur fór og að rífa niður næstu húsin.
Porthurðin patríarkans brotnaði nú öll í
sundur og hrundi niður, og brunaliðið ruddist
nú inn í forsalinn og upp tröppurnar, Pá gekk
patríarkinn sjálfur á móti þeim með húsem-
bættismönnum sínum. Hann var fölur sem nár,
og varð ekki betur séð en haun væri dauð-
hræddur og byggist við að hús hans yrði brot-
ið niður til grunna og öllum auðæfum hans
rænt. Hann sá Kustanyi Bey fyrir framan sig,
hann sá Hugh og vini hans, og mátti þá sjá
á honum, að hann fór að gruna margt.
»Hvað á þessi ósvífnis árás að þýða?« sagði
hann.
»Pað er eldur í húsinu,« svaraði Ungverj-
inn.
»Eg veit ekki um neinn eld. Ábytgðin fyrir
þetta athæfi fellur á yður.«
»Eg geri skyldu mína,« svaraði Kustanyi
Bey.
»Burt, burt,« æpti patríarkinn, »það er eng-
inn eldur í húsinu, rekið fólk yðar út. Burt
úr húsi mínu.«
En Kustanyi Bey ruddist fram hjá patríark*
anum. Honum fylgdu þeir Hugh, dr. Muller
og Aristides Lenos.
Fólkið hratt patríarkanum og fylgdarmönn-
um hans til hliðar, og ruddist inn á eftir.
Alt var á hinni verstu ringulreið í höllinni.
Allah-hrópin glumdu alstaðar við, tröppur allar
og göng voru full af hlaupandi mönnum, allar