Nýjar kvöldvökur - 01.10.1914, Blaðsíða 10

276
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
getur því vel verið hann komi ekki fyr en
langt er liðið á nótt.«
»Já, herra barún,« svaraði Lapierre. »eg
skal vaka sjálfur. Herbergin hans hr. Rousset
bíða viðbúin að taka á móti hr. Buisson.«
Svo gengum við inn í salinn, og var svo
á hvorugan þeirra Roussets eða Buissons minst
framar. Barúnsfrúin var svo náðug að minnast
þess að eg var þar líka, og eg var beðinn að
lésa upp Ijóð. Eg bauðst til að lesa upp leik-
ritið barúnsins, en frúin kvaðst vera búin að
heyra það sex sinnum og kunna það utanbók-
ar; hún vilji heldur heyra Corneille eða Ra-
cine. *) Til þess að hefna mín á henni fyrir
dramblæti hennar hélt eg leikriti barúnsins fast
fram, svo að hún varð að ganga samninga-
leiðina, og það varð ofan á, að eg læsi upp
fallegustu staðina úr riti barúnsins. Og það
voru líka fallegir kaflar! Ró lofuðu þau mér
að ráða því sjálfur, hvað eg las upp.
Eg varð þess var að barúninn var afar-
þreyttur, og þurfti að taka á allri aðdáun sinni
á leikriti sínu til þess að halda sér vakandi,
þangað til lestrinum var lokið. Eg rak svo
endahnútinn á með því þylja upp með tilbreyt-
ingalausri röddu þunglamalegar glépsur úr skáld-
unum gömlu, svo hann steinsofnaði þegar og
fór að háhrjóta. Barúnsfrúin geispaði; henni fanst
eg kaldur, Kvæðin, sem eg þuldi, gáfu henni í
skyn að eg hvorki mundi vera góður Ieikari
né smekkmaður. Hún greip til þeirra óyndis-
úrræða að snupra manninn sinn fyrir það að
sofna; hann stygðist við og fór burt til að
hátta, en lét mig eftir hjá frúnni og einhvers-
konar skemtunarstúlku sem sat fram við dyr.
En hún bafði sig burt hið skjótasta; annaðhvort
hefur henni þótt eg í leiðinlegra lagi, eða þá
hún hefur fengið bendingu um að fara, þegar
barúninn var farinn.
Svona var eg þá orðinn einn á tali við
frúna, og var eins og hún hefði ekkert á móti
því, annaðhvort af því ekki var betru til að
tjalda, eða þá af forvitni. Eg breytti óðara and-
*) Nafnkunn frönsk sorgarleikaskáld á 17. öld.
liti mínu, limaburði, málrómi og umtalsefni. Eg
hætti að vera dauflegur sveitaleikari og gerðist
eldfjörugur listamaður, sem þið kannizt við, og
eg var þá. Eg lék hlutverk þeirra Agamemnons
og Ágústusar og hafði mig allan við að gera
það sem bezt. Eg lék Cid fyrir fótum Cisnene
og Títus í ástakvölum sínum fyrir Benenice. *)
Þá sannfærðist eg um að hún skildi ítölsku,
og runaði eg þá upp úr mér þátt á ítölsku,
sem eg bjó til sjálfur. Hún tók að lifna af
geðshræringu; eg kom henni öðruvísi fyrir
sjónir en fyr. Henni vöknaði um augu og brjóst-
in fóru að lyftast lítið eitt. Eg varð þess var
að augu hennar tindruðu, og eg fann að hönd
hennar var heit, því eg snerti har.a með liðlegri
Ieikhreifingu. Hún spurði mig, hversvegna sam-
tölin féllu svo Iétt í ítölskum garnanleikjum,
sem menn lékju upp úr sér, eins og menn
vildu láta áheyrendur halda að þeir kynnu það
alt utanbókar; en eg svaraði, að það væri miklu
meira komið undir leikaranum, sem léki á móti
okkur, en efni leiksins, og þeir, sem með oss
lékju, gerðu oss oft mælska með augnaráði
sínu eða hrifningu þeirri, er þeir vektu með
oss.
»Til dæmis,« sagði eg við hana, vgetur
það vel viljað til að vér tölum máli þeirra til-
finninga, sem éinhver meðleikandinn vekur með
oss. Pað hef eg oft séð, og eg er sannfærður
um, að eg mundi standa mig ágætlega í mörg-
um hlutverkum, hefði eg fyrir augum þá feg-
urð, sem eg hefði látið mig dreyma um á
meðan eg hugsaði út mitt hlutverk.«
Barúnsfrúin varð hugsi.
»Eg hefði gaman af að sjá yður og heyra
á slíku hughrifningastigi,* sagði hún. »Eg hef
ekkert séð nema skrípaleiki hjá Ítölum.«
»Pað er alt undir yður komið, náðuga fru,
hvort þér viljið sjá slíkt í alvarlegra sniði.*
»Hvernig þá?« svaraði hún með uppgerð-
arsakleysissvip.
»Pér verðið að setja svo, sem þér tækjuð
•) Þetta eru alt persónur úr leikritum skáldanna
Corneille og Racine.