Nýjar kvöldvökur - 01.10.1914, Blaðsíða 11

NÆTURGISTING.
277
þátt { leik á leiksviði. Eg skal t. d. vera Lival
eða Valeríus og ástfanginn til Celiante eða
Chlóe. Eg ber mig illa yfir kulda hennar í
eintali. Gerið þér svo vel að taka eftir því sem
eg er að segja. Nú ætla eg að byrja. Eg ætla
fyrst að vera hálfkaldur, eins og eg sé hálf-
feiminn. Þér gerið svo vel að standa upp og
standa fyrir aftan mig, eins og þér væruð að
hlera eftir hvað það væri, sem eg læt mér svo
mikið um. Eg sé yður þá í speglinum, og
augnaráð yðar á að gefa mér heldur undir fót-
'nn. En í hlutverki mínu er gert ráð fyrir að
eg sjái yður ekki, og eg er svo örvæntingar-
fullur, að eg bregð sverði mínu og býst til að
reka mig í gegn með því. Þá eigið þér. að
*aka fram fyrir hendur mér og segja: »Eg elska
Þig.«
»Nei, er það nú víst, á eg að segja það
Við yður?<=
»Já, barúnsfrú; það er enginn vandi að
uiuna það. Og þér verðið að gera svo vel og
segja það í þeim róm, að eg þykist mega gera
uiér eitthvað upp úr því. Rá ætia eg að fleygja
niér fyrir fætur yðar og tjá yður þakklátssemi
mína. Eg er sannfærður um, að eg mun þá
finna út þann hita í orðum og atferli, og eg
•uun leika svo eðlilega, að þér verðið alveg
forviða.*
»Skyldi það —eg hefði gaman af að sjá það,«
, sagði barúnsfrúin, »og eg ætla að reyna að
ieika hlutverk mitt í þessum leik. Byrjið þér
Þá; eg ætla að standa að baki yðar og horfa
á yður.«
»Æ, náðuga frú, ekki svona; þér verðið
að leika ögn með — leggja ögn af viðkvæmni
fram í hreifingum yðar.«
»Nú, líklega ekki fyr en þér eruð byrjaður.
^g get ekkert vitað um það, hvort þér elskið
mig, fyr en þér segið mér það.«
»Æ, Amine,« hrópaði eg upp; eg hafði
heyrt barúninn kalla hana þetta. Og svo raus-
aði eg hviðukorn og lét svo sem eg ætlaði að
fara að reka mig í gegn, en svo kom prinsess-
an mín og hélt mér aftur og sagði: Eg elska
Þig! með talsvert meira fjöri en eg hafði bú-
izt við. En samt kvartaði eg undan því, hvað
hún væri þurleg og lét hana taka leikinn nokkr-
um sinnum upp aftur, og benti henni sérstak-
lega á að grípa um hendur mínar til þess að
hamla því að eg ræki mig í gegn. Hvort það
hefur nú verið eðlileg leikaragáfa eða sönn
geðæsing, sem yfir hana kom, veit eg ekki,
en það eitt er vist, að hún lék þetta svo snild-
arlega, að ímyndunarafl mitt tók að vakna. Eg
kastaði mér fyrir fætur henni og talaði svo fög-
ur orð við hana og kysti hendur hennar svo
ákaft, að það var eins og hún gleymdi því að
þetta var alt leikur. Eg vildi helzt líka gleyma
þvi, og eg var kominn á fremsta hlunn með
að fara að tala í sjálfs mín nafni, en varð þess
þá alt í einu var, að við höfðum gleymt okk-
ur svo í Ieiknum, að við tókum ekki eftir því
að við vorum ekki einsömul Iengur. Eg spratt
upp þegar til þess að vera við öllu búinn; bar-
únsfrúin fór að gá að, því eg léti svona,
og hún rak upp hljóð af hræðslu. En
svo urðum við sem steini lostin af undr-
un, þ'egar við sáum, að hvorki var þetta bar-
úninn né stúlkan, né neinn þeirra heimilismanna
er þar voru, heldur maður, sem hvorugt okkar
hafði nokkurntíma séð.
Þetta var lítill maður, afgamail, gulur og
grindhoraður, nokkurnvegipn þokkalega til fara,
en þó voru fötin ærið slitin. Hann var í slý-
grænum frakka og vesti samlitu, og voru á
því mjóar og daufar silfurvírsleggingar. Hann
var í röndóttum sokkum, bar afargamalt lausa-
hár og gleraugu, og hélt á stóru priki í hendi
úr ebenviði; var skorið negrahöfuð á húninn
með stóreflis-túrban upp af úr holdsteini. And-
styggilega ljótur svartur hundur stóð á milli
fóta karls, en hann hafði sezt rétt við ofninn.
Og það var svo að sjá,. sem hann ætti svo
annrikt með að verma sig, að hann hefði ekki
haft hugmynd um þetta einkennilega atriði,
sem hann hefði ef til vill getað orðið vottur að.
Barúnsfrúin áttaði sig fljótara en eg, og
beindi hún þegar orðum til hans hálffeimnis-
lega, en þó drembilega, hver hann væri og
hvaða erindi hann ætti.
35'