Nýjar kvöldvökur - 01.10.1914, Blaðsíða 16

282
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
Menn færðu honum svo dálitla þurlitamynd.
»Hún er ekki vel gerð,« sagði barúninn; »ein-
hver umferðamálari hefur gert þessa mynd af
hr. Rousset fyrir eitthvað tveim mánuðum. En
hún er frámunalega lík honum.
Eg var ekki lengur með sjálfum mér; óðara
en eg sá myndina, sá eg að þar var ekki um
að villast — það var hinn sami, 'sem eg hafði
séð um nóttina. Eg fann kaldan svita spretta út
um mig.
»Barónsfrúin þreif til myndarinnar, leit á
hana, rak upp hljóð og féll í ómegin. Menn
hlupu þegar til að hjálpa henni.
Regar hún raknaði við aftur, sagði hún :
»Útskýrið nú fyrir mér þessar andstygðar-
glettur, herra minn; er hann þá ekkigdauður,
þessi hr. Rousset ?« j
»Jújú,« sagði Lapierre, »Hann var dauður
og jarðaður fullri viku áður en barúnsfrúin kom
hingað. Eg hef sjálfur veitt honum nábjargirnar,
og ef náðuga frúin vildi sjá aumingja hundinn
hans, hann svarta Snata, — hann liggur alla
nóttina á leiðinu hans og krafsar og klórar of-
an í það — — «
»Nei —nei,« æpti frúin, »fljótt, fljótt— tak-
ið undireins saman farangur minn og biðjið
um þósthesta. Eg verð hér ekki eina nóttframar.«
Hvort hún hefur nú verið alvarlega hrædd.
eða hún hefur notað þetta sem ástæðu, læt eg
ósagt; en eitt var víst, að tveim stundum síð-
ar var hún komin af stað heim til Parísar og
tók barúniun með sér. Hann lét nýja ármann-
inn einan um það að jafna málin við hinn
framliðna.
Eg veit ekkert hvernig þeim leið eða hvern-
ig samkomulagið var, þegar þau fóru. En eitt
veit eg, að eg kæri mig ekki um að heyra vit-
lausa afturgöngu rausa heila nótt um málaferli
I annað sinn.
Barúnsfrúin kvaddi mig mjög kuldalega;
barúninn reyndi að vera alúðlegur, og lét fylgja
mér til næsta bæjar á vagni, en feginn varð eg
að sleppa, þegar hann sagði mér, að hann
hefði ekki ráð á að hafa mig lengur þar heima
í Guernay.
Endir.
ie-4-—
Sagan af honum Tuma litla.
Eftir Mark Twain.
XIX.
Loksins vöknuðu þó þorpsbúar úr þessari-
doðakyrð. Nú átti að fara að ransaka morð-
málið, eða grafast fyrir það til fullnustu, hver
myrt hefði Robinson lækni, og nú var ekki
um annað talað í þorpinu, svo það gat ekki
hjá því farið að Tumi heyrði þetta samtal. En
hann hrökk altaf við er hann heyrði á morðið
minst. Reyndar skildi hann ekkert í því, ef
menn færi að gruna hann um að vita eitthvað
um þetta mál, en hann gat ekki haldið skaps-
munum sínum innan um alt málæðið og þvætt-
inginn. Einn dag fann hann upp á því að kalla
á Huck afsíðis^niður að fljótinu. Pað gat vel
verið, að hann gæti létt eitthvað undir þessa
byrði með honum.
»Hefirðu nú engum sagt neittjlum þetta,
sem þú veizt?« sagði hann.
»Hvað er það?«
»Þetta, sem þú veizt!«
»Á nú það I — nei auðvitað.
»Ekki eitt einasta orð ?«
»Nei, ekki eitt einsatkvæðisorð, þá má jörð-
in gleipa mig! Hví ertu annars að spyrja um
þetta ?«
»Æ, eg er altaf svo hræddur!«
»En þú veizt þó, að menn vita ekkert um
þetta, því ef það væri komið í hámæli, að við