Nýjar kvöldvökur - 01.06.1915, Page 11

HVERJUM ER UM AÐ KENNA
131
beytislag. Fyrverandi vasaþjófur, langur og ó-
lánlegur sláni eins og ógæfan, kemur fram sem
bumbuslagi og slær hringa í loftinu með nikk-
elhöfðuðu priki.
Og hópurinn skálmar framhjá samfeta, geng-
ur fram og aftur, fyrst í röðum, svo í flokk-
um — »beygið til — vinstri> — og skipast svo í
fylkingu. »TiI hægri, — horfið—fram!«réttframmi
fyrir yfirskoðandanum.
Rað er svo sem auðvitað, að burgeisinn í
fna frakkanum segist vera hrifinn, hugfanginn.
Það er ekki lítið í það varið fyrir óbreyttan
broddborgara að halda heræfingaskoðun. Rótf
það væri ekkert hermannlegt eða riddaralegt
við hann — alt annað en það — fanst honum
hann vera yfirhershöfðingi þessa stundina. Hann
kallar yfirmanninn kaptein og hneigir sig fyrir
honum.
Þegar nýlega var búið að bera fánann hjá,
tók yfirskoðandinn ofan með lotningu, og það
var ekki langt frá því að hann færi ofan í vest-
isvasa sinn eftir neftóbaksdósunum — svo lifandi
stóð honum fyrir hugskotssjónum keisarinn
sjálfur, eins og hann hafði séð hann sýndan á
skrípaleikhúsum, þegar hann var barn.
Steinn kapteinn má vera vel ánægður. Skýrsl-
urnar um uppeldisstofnun Hásléttunnar verða
hinar glæsilegustu.
En úti í horni við múrinn stendur Chretien
Forgeat, drengurinn halti, og hafði hann séð
hópana ganga fram hjá sér heim til skálanna.
Litlu fangarnir eru nú komnir í hvarf frá yfir-
manni sínum, svo að nú má sleppa sér. Reir
koma sparkandi, heitir af heræfingunni, þefillir
af svita og óhreinindum. Reir tala halfhátt,
segja ljótt og flissa ósiðlega. Chretien sér þar
rétt hjá sér þá drengi, sem eiga hlutskifti með
honum i eymdinni og skömminni, og aldrei
hafa honum sýnst þeir eins voðalegir einog þá.
En saman við skelfinguna blandast hjá hon-
um einhver óljós meðaumkunartilfinning, og við
og við líka einhver óskiljanleg aðlöðun. Hann
veit hvað mikið af sáru hatri og bældri reiði
liggur inst inni við hjartarætur þessara aum-
ingja drengja. Hann veit að það rennur upp
sá dagur, að þeir munu hefna sín. Og hann
afsakar þá, af því að þeir eiga svo skelfilega
bágt.
Og er hann ekki sjálfur heigull, sleima,
hengilnæma, að láta þetta viðgangast, þar sem
alveg eins er farið með hann eins og þá? Er
ekki í rauninni meiri hreinskilni í ruddaskap
þeirra —meira hugrekki í þrjózku þeirra?«
En hvað þessi litli angi af skyldurækni og
sómatilfinningu, sem Símon Benediktus hefur
gróðursett í sálu hans, lifir enn veiku lífi. Og
nú stendur vinur hans ekki lengur við hlið
honum til þess að segja við hann: »Hertu upp
hugann, drengur minn.« Fyrir stuttri stundu,
þegar hann var í hegningarstofunni og gekk
þar í kring, álútur undir þessari hörðu og
grimdarlegu refsingu, hafði hann unnið þess
eið, að hann skyldi ekki bregða heiti sínu við
hinn trúa, kæra, látna vin sinn, en halda út í
hinu góða. En nú, þegar hann sér alla þessa
illu stráka ganga hjá, þá verður hann eins og
agndofa af skelfingu þeirri, er streymir ut frá
þeim, verður eins og ærður af loftspillingunni
út frá þeim, og finnur til stuggvænlegrar löng-
unar að hlaupa inn í raðirnar með þeim og
fylla hóp glæpamannaefnanna. (Meira.)
Sagan af honum Tuma litla.
Eftir Mark Twain
Niðurl.
Þéir klifruðuðust nú niður í hellinn, þar
sem krossmarkið var, því þangað var bratt og
næsta ógreitt að komast. Leituðu þeir þar um
alt, en hvergi fundu þeir kassann, og sáu ekk-
ert nema troðninga í leirnum. Reir leituðu líka
í hliðargöngum mörgum og afhellum, en það