Nýjar kvöldvökur - 01.06.1915, Qupperneq 13

TUMI LITLI.
133
sem þið fáið ekki nema fáa aura fyrir í steypu-
húsinu, enn þið eyðið til nytsamra starfa er
gæfir ykkur meira í aðra hönd. Jaeja, eg læt
þetta samt vera, það er þó betra en margt
annað sem strákar bralla hér --,en tökum nú
á og flýtum okkur!«
Drengirnir spurðu hvað á lægi.
Skiptið ykkur ekkert um það, þið fáið að
vita alt þessu viðvíkjandi hjá frú Douglas.*
Huck fór að verða hálfsmeykur, því hann
var því vanastur að honum væri kent um alla
skapaða hluti. «Hvað höfum við þá til saka
unnið, herra Jones?« spurði hann.
^Það veit eg ekkert um,« svaraði Valliser,
»eruð þið frú Douglas þá ekki góðir vinir?«
»Jú, hún hefir altaf verið mér góð,« svar-
aði Huck.
»Jæja, þá ér alt sjálfsagt með feldu. Við
hvað ertu þá hræddur?«
Huck var ekki almennilega búinn að yfir-
vega þessa spurningu, er honum var ýtt inn í
dagstofu frú Douglas ásamt Tuma, vagninn lét
Jones standa úti fyrir, og fylgdist á eftir drengj-
unum inn.
Þarna var alt uppljómað og alt heldra fólk
þorpsins sat þarna í hóp. Par voru fjölskyldur
þeirra Thatchers, Harpers og Rogers, Polly
frænka Tuma og Siddi og María, presturinn,
ritstjórinn og margt fleira. Frú Douglas tók
betur á móti drengjunum en við var að búast,
því þeir voru allir frá hvirfli til ilja uppmak-
aðir í leir og tylgisslettum úr kertunum. Polly
gamla varð blóðrauð af gremju yfir því hvern-
ig Tumi var til fara, og lét hann fyllilega skilja
það á svip sínum, að hann þyrfti ekki við
góðu að búast, er hún næði til haris í góðu
tómi.
»Tumi var ekki heima,« mælti Valliser
gamli, »og hvergi fann eg Huck, aú svo rakst
eg á þá báða af tilviljun úti fyrir húsi mínu,
og tók þá með mér hingað eins og þeir voru!«
»Pað var alveg rétt af yður,« sagði frúin.
»Komið nú með mér, drengir mínir!*
Hún fór með þá upp í gestaherbergið og
sagði: »Nú skuluð þið þvo ykkur hér og hafa
fataskifti. Hér eru tvenn ný föt, með öllu til-
heyrandi. — Nei verið þið ekki að þakka það.
Eg keypti önnur fötin sjálf, en hin keypti hr.
Jones; hygg eg að þau verði ykkur mátuleg.
Komið svo ofan í stofuna er þið hafið klætt
ykkur og þvegið.« Að svo mæltu fór hún.
XXX.
Hún var varla komin út úr dyrunum fyr
en Huck sagði:
»Pað vildi eg að við gætum náð okkur í
reipisenda, þá væri hægðarleikur fyrir okkur að
komast út um gluggann, hann er ekki svo hátt
frá jörðu.«
»Petta er vitlegt að heyra! Hví ættum við
svo sem að strjúka!«
»Pað er nú kanske öðru máli að gegna um
þig en mig. Eg er ekki vanur við þessi fínu
samkvæmi. Eg hefi blátt áfram mestu skömm
á þeim! Og það segi eg þér fyrir satt, að eg
fer þarna aldrei ofan!«
»Hvaða vitleysa! Pú verður að fara að venja
þig við veizlurnar, drengur minn. Komdu bara
með mér, eg skal annast þig.«
Nú kom Siddi upp til þeirra.
»Frænka hefir verið að vonast eftir þér
heim, Tumi, allan síðari hluta dagsins,« sagði
hann; »María var búin að taka til sparifötin
þín og allir hafa verið að spyrja eftir þér. En
hvað er að sjá þig! Pú ert ekkert nema leir
og slettur!«
»Eg ætla að ráðleggja þér, Siddi minn, að
vera ekkert að hnýsast eftir athöfnum okkar,
því þér koma þær ekkert við. En segðu mér
eitt, hvað eiga öll þessi grefils læti að þýða,
sem áganga hér í kvö!d?«
»Petta er eitt af samkvæmum þeim, sem
frú Douglas heldur svo oft, en í þetta sinn á
það víst að vera heiðurssamsæti fyrir Valliser
gamla og syni hans, í þakklætisskyni fyrir hjálp-
ina hérna um nóttina, og eg gæti sagt þér
meira, kunningi eLþú vildir!«
»Og hvað er nú það?«
»Jones gamli ætlar sér víst að koma flatt
upp á gestina með einhvern leyndardóm. En