Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Blaðsíða 7

HART VOR
149
^N. Kv.
~~ Þarna var jafnlíðandi halli niður eftir og
straumhraðinn var það mikill, að þegar ég
hljóp, eins hart og ég komst, gat ég alltaf
séð til þeirra, þangað til þeir hurfu undir
fyrstu snjóbrúna. Hún var nokkuð breið. —
£g stóð á öndinni af angist og hljóp og
hljóp, bjóst ekki við að sjá þá aftuiv Eri þeir
komu í 1 jós á ný, og enn lá Bjarni á bakiiiu
og sá svarti að hálfu leyti undir honum....
Svo kom önnur snjóbrú — og sú þriðja. . . .
Þar nran ég, að það hvarflaði að mér allra
snöggvast að hlaupa yfir og heim — reyna
að ná í mannhjálp. — En ég gerði það ekki,
sem betur fór. . . . Rétt þar fyrir neðan
rann lækurinn fram af hæðarbruninni í
talsvert háum fossi. Þegar þeir fóru þar
ham af misti ég sjónar á þeim nokkur
augnablik í iðukastinu fyrir neðan.
Bjarni sagði seinna, að hann hefði haft
fulla meðvitund alla leiðina þangað til. En
þar fékk hann högg á höfuðið og vissi ekk-
ert, hvað gerðist upp frá því.
Skammt fyrir neðan fossinn er stekkur-
mn og þar beint framundan hár melkamb-
Ur, svo að lækurinn breytir um stefnu ,þar
1 mjög skarpri beygju. Og þar fékk hann
loksins rúm til að dreifa úr sér: Aðalkvíslin
rann undir melkambinum, en svo dreyfði
vatnið sér yfir stórgrýtta eyri í miðjum
lasknum og í aðra minni kvísl, sem rann
uu'n megin.
Þar á eyrina rak þá upp og hengu þar á
uokkrum stórum steinum, sem stóðu upp
ur vatninu. Nú sá ég að kom til minna
hasta, hvort mér gæti auðnast að vaða út á
eyrina og hjálpa Bjama á land.
Það tókst. Kvíslin var ekki nema mér í
udtti, þar sem 'hún var dýpst — og mjög
ströng diefur hún ekki verið. . . . Og nú
stóð ég þá loksins yfir Bjarna, þar sem hann
lá að hálfu leyti í kafi í vatninu, sem yfir
eyrina flaut, og hélt enn föstu taki í ull
svarta geldingsins, sem var örendur með
öllu. — Mér virtist nú reyndar, að Bjarni
Vera það líka: Hann var hruflaður á höfði
og hafði smá skrámur í andlitinu — og ég
gat ekki séð minnsta lífsmark með honum.
VL
Satt að segja er ég hræddur um, að ég
hafi skælt eitthvað ofboðlítið. En samt datt
mér ekki í hug að gefast upp ennþá. Hvort
sem hann nú vaéri lífs eða liðinn, fannst
mér, að ég yrði að koma honum á þurrt
land. Ekki gat ég látið hann liggja í vatn-
inu!
Ég herti mig því upp og fór að reyna að
lyfta honum, en það gekk erfiðlega. Við
þetta hnos fór hann þó að rakna svolítið
við. En hann var svo máttfarinn, að hann
gat ekki staðið upp. Mér hugkvæmdist að
leysa upp skinnsokka hans ög hella úr þeim
vatninu. Á meðan ég var að því, var hann
alltaf að reyna að segja eitthvað við mig, en
það var svo óskýrt, að ég skildi það fyrst
ekki. Svo komst ég að því, að hann vildi
vita, hvort gemlingarnir hefðu bjargast. Ég
sagði lionum eins og var, að einn íiefði
komizt yfir, þrír mundu hafa farizt í lækn-
unr, en hinir snúið frá. — Ég veit ekki, hvort
hann skildi mig.
Nú tókst mér að reisa hann upp, og gat
liann staðið< þegar hann studdi sig við mig.
Ég hrópaði til hans, að við yrðum að reyna
að vaAa í land, og virtist hann skilja það. —
En nú vandaðist málið: Hann vildi ekki
með nokkru móti skilja við þann svarta, og
mér var ekki unnt að fá hann til að trúa
því, að geldingurinn væri dauður.
Ég varð að láta undan, og tókum við nú
í geldinginn og ætluðum að drasfa honum
með okkur. En við fyrsta átakið hné Bjarni
út af og rann á hann eitthvert mók, svo að’
hann vissi ekki til sín.
Eftir langa mæðu tókst mér að koma hon-
um á fjórar fætur — og þannig skriðúm við
yfir kvíslina til lands. Ég hélt honum ein-
hvérn veginn upp úr og hann skreiddist
áfram án þess að vita af sér. — Þegar hann
var kominn á þurrt land féll harin algerlega