Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Qupperneq 30

172
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. I'v.
ástæðu að indíánablóð rennur að nokkru
leyti í æðum mínum. Ó, loksins get ég sýnt
þeim hvað hin forsmáða Mestize getur,
þegar hatur og hefndarþorsti leggjast á eitt
til að formyrkva sál hennar. Öll skuln þau
fá að deyja! Donnu Dolores verður þá
hlíft, því hefir Santucho lofað. Hún hefir
alltaf verið mér góð og nærgætin. Santucho
sagði við mig síðastra orða: Inez, stund
frelsisins er í nánd! Ef þér auðnast, þegar
umsát vor er hafin, að koma svefnlyfi í mat
eða drykk húshænda þinna og þjóna þeirra,
og getir síðan opnað vindubrúna, þá mun
nafn þitt verða blessað af öllum rauðum
hermÖnnum um aldur og æfi.“
Inez tók nú litla flösku, með brúnleitum
vökva í, úr’barmi sínum. Viðbjóðslegt bros
afskræmdi andlit hennar, þegar hún tók
tappann úr og lyktaði að innihaldinu.
Eftir að hún hafði fullvissað sig um að
dyrnar væru aftur og enginn í nárid, lét
hún nokkra dropa úr flöskunni í glösin, sem
hún áðrir hafði næstum því fyllt af víninu.
Hún dreypti því næst lítillega á blöndunni,
til þess að fullvissa sig um að rommbragðið
yfirgnæfði ópíumkeiminn.
„Stundin er áreiðanlega komin,“ mælti
hún enn. „Santucho er ókominn til baka.
Og apachamir, sem hann hefið gengið í lið
með, hafa fyrir nokkru hafið umsát um
hacienduna. Handþurrkunni, sem ég fvrir
ári síðan gaf Santucho, og sem átti að gefa
mér bendingu um að hefjast handa, henni
hefir verið fleygt inn á síkisbakkann. Ég
mundi þekkja hana meðal búsunda. Stund-
in er vissulega komin. Santucho sagði við
mig: F.f áform vor heppnast, þá mun ég
gerður að höfðingja. Haciendan mun falla
mér í skaut, og sem brúður min murit þú
flytja með mér inn í þetta stóra hús.
Mestizen leit hreykin í kringum sig, eins
og hún þegar væri orðin hæstráðandi í
salarkynnum haciendunnar.
En í somu svipan opnaði ráðskonan
dyrnar.
„Ertu ekki ennþá búin, Inez?
„Jú, jú, Donna!“ svaraði Mestizen og
þreif nokkuð af glösunum og fór með þau
út. Innan skamms hafði hún komið þeim
öllum til skila. Fór hún síðan til herbergis
síns, en hún gekk ekki strax til rekkju,
heldur kraup hún á kné út við gluggann
og beið þess, að hún gæti lokið við hinn
glæpsamlega verknað sinn.
Meðan þessu fór fram hafði þokan skollið
á og grúfði nú biksvört og köld yfir um-
hverfi haciendunnar.
Bálin á þakinu gáfu aðeins frá sér daufa,
draugalega glætu, svo varla var unt að
greina síkisbakkana né annað, sem næst
var byggingunni.
Járnhönd og Nevado gengu milli allra,
sem voru á verði og hvöttu þá til þess að
hafa vel gát á öllu. Ráðlagði Járnhönd
varðmönnunum að drekka sem minnst.
Þegar þeir félagar höfðu lokið eftirlits-
för sinni mælti Járnhönd:
„Ég efast ekki um trúmennsku fólksisn,
en öðru máli gegnir um þekkingu þess á
hernaði og dugnaði á slíkri alvöfustund
sem þessari. Við ættum að vaka sjálfir það
sem eftir er næturinnar. Taktu þér varð-
stöðu uppi á þakinu, fljótsmegin, en ég skal
gæta framhliðarinnar. Verðir þú einhvers
var, sem vekur grunsemdir þínar, þá skaltu
reka upp heróp huronanna. Sama mun ég
gera.
Vinirnir skyldu nú og fór liver á sinn
stað. Sveipaðir veiðimannabrekánum sín-
um stóðu þeir eins og myndastyttur og
rýndu út í náttmyrkrið. Ekkert hljóð gat
farið fram hjá þeim.
Eftir að Inez hafði beðið full eftirvænt-
ingar alllangan tíma, yfirgaf hún herbergi
sitt. Læddist hún hljóðlega eins og köttur
út bakdyramegin. Síðan þreifaði hún sig
varlega áfram með fram húshliðinni, þar til
hún kom að aðaldyrunum. Annars vegar
við þær var klefi dyravarðarins. Þar var