Nýjar kvöldvökur - 01.12.1925, Blaðsíða 6

182
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
samviskubif, sem jeg á bágt með að trúa, því
að þjer hafið ekki eftir neitt að iðrast.c
»Haldið þjer þá, að líkamlegar þjáningar
sjeu það eina, sem vert er að skiíta sjer aí?«
spurði hann og brovti þessu hræðilega upp-
gerðarbtosi. »Jú, nátfúrlega! Við hirðum fyrst
og fremst um líkamann, dekrum við liann,
stríðölum hann og gætum þess, eftir megni,
að hann verði ekki einu sinni fyrir títuprjóris-
stungu og þá höldum við, að öllu sje borgið
— öllu hljóti að vera borgið. Og þó er
hann ekkert' aunað en umbúðir, sem rotna og
verða að engu því meira sem sálin í honum
þróast — sálin, sem ósjálfrátt leitar upp t>I
hæða og fær ofbirtu af himinljómanum. Lítið
þjer út hjerna! Lítið á garðinn yðar og hina
draumkendu, þögulu fegurð hans. Blómin sofa
og trjen fagna því vissulega að vera laus við
allar þessar tilbúnu lugtir, sem hjengu á grein-
um þeirra fyrir skemsfu. Tunglið hvílir sig á
litlum skýhnoðra og gengur til viðar í vestri
og rjett áðan var næturgali að syngja. Rjer
finnið rósailminn leggja frá limagirðingunni
þarna. Retla er alt saman náttúrunnar verk —
og það er eitthvað dýrðlegra og dásamlegra
núna, heldur en meðan flugeldarnir geisuðu
og hornaþyturinn fældi smáfuglana úr hreiðr-
um sínum. En samkvæmisfólkinu geðjast ekki
að eir.verutini og rökkurstundunum. Rað vill
heldur fánýtt glys en ómengaða geisladýrð.
Og það sem út yfir tekur — það reynir að
dylja sannleikann en halda hjegómanum á lofti
— þar í er ógæfan falin!«
»Rað er rjett eftir yður, að vera að gera
lítið úr allri þeirri fyrirhöfn, sem þjer hafið
mátt hafa til þess að gera þessa samkomu
sem prýðileg;sta!« svaraði ieg. »Rjer getið
gjarna kallað það >fánýtt glys«, ef yður svo
sýnist, en það hefir nú samt sem áður verið
fyrirtaks veisla — og hvað skemanirnar snertir,
þá hafa þær aldrei átt sinn líka.«
»Ressi samkoma mun gera yður nafnkunn-
ari, en bókin yðar,« sagði Lúcíó.
»Á því er enginn ef,« svaraði jeg. »AI-
menningur vill heldui mat og skemtanir en
bókmentir, jafnvel þótt úrvalsbókmentir sjeu.
En meðal annara orða — hvar eru allir
listamennimir, hljóðfærale kendurnir og dansar-
arnii?«
»Farnir heim.«
»Farnir heim?« enduttók jeg forviða. *Núna
— und reins? En hafa þeir þi fengið nokkuð
að borða?«
»Reir hafa fengið það, sem þeim nægir og
borgunina sömuleiðis,« svaraði Lúcíó fremur
þumbaralega. »Var jeg ekki að s°gja yður,
Geoffrey, að þegar jeg tækist eitthvað á hend-
ur, þá gengi jeg almennilega frá því?«
Jeg horfði á hann og hann brosti, en sv pur
hans var þungur og háðslegur.
»Jfja.« svaraði jeg blátt áfram, því að jeg
vildi ekki móðga hann á neinn hátt. »Sem yð-
ur sýnist. En sem jeg er lifandi maður, þá
get jeg ekki betur sjeð, en að hjer leynist ein-
hver djöflagangur á bak við.«
»Bak við hvað?« spurði hann rólega.
»Bak við það alt saman — dansendurna,
þjónana og skutilsveinana — þeir hafa víst
skift hundruðum — þessar aðdáanlegu sýning-
ar, flugeldana, kvöldverðinn — alt yfir höfuð
að tala, skal jeg segja yður! En þó er það
undarlegast af öltu, að allur þessi mannfjöldi
skuli vera horfinn svona í einni s/ipan.«
»Gott og vel! Ef þjer kennið peningana við
djöflagang, þá hafið þjer rjett fyrir yður,«
sagði Lúcíó.
»En tómin peningar geta þó aldrei gert alt
svona fullkomið og aðdáanlegt í stóru sem
smáu, hvar sem á er litið — — » sagði jeg.
»Peningar geta alt,« greip hann fram í og
titraði rödd hans af geðshræringu. »Pað er
jeg fyrir löngu búinn að segja yður. Reir geta
freistað fjandans sjálfs. Ekki er það samt svo
að skilja, að fjandinn sje neitt sj:rlega fíkinn í
auðæfi þessa heims, en hann unir sjer vana-
lega bptur í samvistum við auðmenn. Hann
veit, ef til vill, til hvers auðæfin verða notuð.
Jeg segi þetta auðvitað svona hinseginn, en
það verður aldrei of mikið geit úr valdi pen-
inganna. Pjer skuluð aldrei reiða yður á dygð