Nýjar kvöldvökur - 01.12.1925, Blaðsíða 5

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
181
jeg einnig minni þeirrar stundar, sem ef t'l vill
er ekki langt að bíða, að jeg hitti altur ein-
hveija ykkar, þótt ekki verði það kanske allir
og geti þá ef til vill notið þeiira þægilegu
samfund3 betur en í dag*.
Hann þagnaði og kváðu þá við dynjandi
fagnaðaróp. Risu þvi næst allir úr sætum sín-
um og sneru sjer að borðinu, sem við Síbyl
sálum við, Reir nefndu nöfn okkar og drukku
okkur til með dynjandi fagnaðarópum. Jeg
hneigði mig í sifellu, en Síbyl hneigði höfði
hæversklega og brosti til tveggja handa — en
þá fann jeg alt í einu til einhverrar hræðslu.
Var það tóm ímyndun ? — eða heyrði jeg
hlátursköll fyrir utan tjaldið, sem fjarlægðust
svo smám saman? Jeg hlustaði með glasið í
hendinn5. »Hipp, h'pp, húira!« hrópuðu gestir
mínir. »Ha — ha — ha!« kvað við í eyrum
mjer utanað. Jeg reyndi að bægja þessari
ímyndun frá mjer, stóð upp og þakkaði fyrir
mína hönd og heytmeyjar minnar með fáe'n-
um orðum, er var tekið með dynjandi lófa-
klappi. Svo varð okkur öllum litið á Lúcíó,
sem nú var staðinn upp aftur. Hann stóð
með annan fótinn á borðinu og annan á stól
með fleytifult glas í hendinni. En sá svipur
á honum og þvílíkt bros!
»Skilnaðarskálina, kæru vinir,« hrópaði hann.
»Skál fyrir næstu samfundum.t
Gestirnir tæmdu glös sín með miklnm fagn-
aðarlátum og meðan á því stóð, fyltist tjaldið
dimmrauðum bjarma, svo að andlit þeirra urðu
blóðrjóð, og gimsteinar kvennanna glitruðu
eins og eldslogar! Þetta varaði þó að eins
stutta stund — svo leið það hjá og bjuggust
menn nú til brottferðar. AHir flýltu sjer út að
vögnunum, er biðu þeirra í langri röð tii að
flytja þá til brautarstöðvarinnar. Tvær seinustu
aukalestirnar áttu að fara klukkan eitt og klukk-
an hálftvö. jeg bauð Síbyl og föður hennar
góða nótt í skyndi. Díana Chesney sat í sama
vagni sem þau og var hún ákaflega hrifin af
veislunni. Svo lögðu vagnarnir af stað eftir
trjágöngunum, en í sama bili sást skínandi rák
eða borði yfir Willowsmere Court, er náði
milli húsgaflanna og glitraði með öllum regn-
bogans litum, eru í henni mátti lesi með
Ijósbláu og gullnu letri:
«S'c transit gloria mundi! Valie.«
og hafði jeg ávalt haldið, að það væri eins-
konar útfararkveðja. En þegar alls er gætt,
getur það auðvitað alveg eins átt við endalok
stundorfagnaðar eins og við grrfarheimkynnin
og gaf jeg þessu litinn gaum. Ö!lu var svo
snildarlega fyrirkomið og þjónarnir svo lip-ir,
að gesbrnir voru enga stund að komast af stað
— og brátt var garðuiinn ekki að eins alauður,
heldur 'líka j^koldimmur. Engin vitund sást
af flugeldunutn og jeg gekk inn í húsið dauð-
þieyttur og eitthvað órólegur og ufan við mig
og vissi jeg ekk’, af hverju það stafaði. Jeg
hitti Lýcíó í reykingaklefanum aftast í hinu eik-
arþiljaða anddyri — var það einkar snotuit
heibergi með stórum glugga, er vissi út að
garðínum. Hann stóð við gluggann og sneri
sjer strax við, er hann heyrði fótatak mitt.
Hann var svo fölur og þreylulegur, að jeg
hrökk við.
»Rjer eruð eitthvað lasinn, Lúcíó,« sagði
jeg. »Pjer hafið ofþreytt yður í dag.«
»Má vera,« svaraði hann hásum rómi og sá
jeg, að hrollur fór um hann. Rví næst herti
hann sig upp og neyddi sig til að brosa. Ver-
ið óhræddur, kæri vin! Retta er ekki neitt —
ekki annað en tilkenning af gömlum kvilla —
leiðinda kvilla, sjaldgæfum og ólæknandi.
»Og hver er hann?« spurði jeg órór, því
að jeg hræddist útlit hans. Hann hvesti á mig
augun og lagði höndina fast á öxlina á mjer.
»Það er mjög undarlegur sjúkdómur,* sagði
hann og röddin var rám. »Samviskubil! Hafið
þjer aldrei heyrt talað um það, Oeoífrey? Við
því duga engin meðul og engin holskurður —
það er »ormurinn«, sem aldrei deyr og eldur-
inn, sem aldrei sloknar. En við skulum ekki
tala meir um það — enginn getur læknað
mig og enginn vill gera það. Jeg hefi einskis
að vona.«
»En samviskubit er engin líkamleg þjáning,*
S3gði jeg — »ef þjer hafið annars nokkuð